Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
161
HUGRÚN :
Hún var hætt að biðja
Unnur og Auður voru tvíburasystur,
en þær voru jafn ólíkar og þær voru
skyldar. Önnur var Ijóshærð, bláeyg og
grannvaxin, en Auður var aftur á móti
dökkhærð, brúneygð, feit og linellin.
Fólkið í nágrenninu var liætt að undra
sig yfir því hvei'su ólíkar þær voi'u, en
þegar gesti bar að garði, varð að segja
þeim allt að tíu sinnurn, að þær væru
tvíbui'ai-, og þó var tæpast að því væri
trúað. Systurnar áttu engin systkini, og
var því hægara fyrir foreldra þeirra að
veita þeim það, sem hugur þeirra girnt-
ist, en þau voi'u þó það gætin og skyn-
söm, að þeim datt ekki í hug að láta það
eftir þeim, sem þau vissu að gat orðið
til þess að skemma þær eða gera þær
heimtufrekar. Snennna var þeim kennt
að þekkja Guð og biðja hann. Þær vissu
að allar góðar gjafir eru frá honum.
Systurnar voru ólíkar í fleiru en út-
litinu. Unnur var nýtin, sparsöm og viljug
til þess að lijálpa móður sinni, en Auður
eyddi hverjum eyri, sem hún kornst yfir,
hún var hugsunarlítil, áhrifagjörn og auð-
ti'ixa. Nú langar ykkur auðvitað til þess
að vita, hvað þessar ólíku tvíburasystur
voru gamlar, og ég skal með ánægju segja
ykkur það. Þær voru 14 ára gamlar og
áttu einmitt að fermast vorið, sem saga
þessi gerðist. Þær biðu með óþreyju eft-
ir fermingardeginum, þar var ekki af því,
að þær ættu von á svo dýrmn ferming-
argjöfum eða stórri veizlu. Nei, en sá
dagur var þeirra hátíðisdagui’, sá dagur,
sem átti að flytja þær frá bernskunni inn
í æskuna. Á þeim degi áttu þær að gefa
Guði það lieit, sem svo mörg hugsandi
böx-n óttast að gefa, vegna þess, að þau
exu farin að bera skyn á alvöru lífsins
og hættur, það er dagur alvörunnar, dag-
ur álxættunnar, en alli'i áhættu fylgir
nokkur eftirvænting.
Nú kom fermingarundiibúningurinn,
það kostaði mömmu þeirra bæði áhyggj-
ur og erfiði. Unnur var ánægð með það,
sem mamnxa var ánægð með; en öði'U
máli var að gegna með Auði, hún vildi
hafa þetta svona og svona, bara eftir sín-
eigin geðþótta, þó hún vissi, að það væri
helmingi dýrara og erfiðara að fá það.
Móðir þeirra hafði annars orðið vör við
það upp á síðkastið, að Auður var orðin
eitthvað bi'eytt, hixn var orðin svo upp-
stökk og erfið og líkaði ekkert það, sem
hún í'eyndi að gera fyrri hana, hún var
jafnvel farin að sækja þá staði, sem hún
liafði aldrei áður gert og voru miður
heppilegir fyxir telpu á hennar aldri. Já,
mamma var orðin áhyggjufull út af Auði
litlu, hún skildi ekkert í því, hvernig
telpan var orðin. Eitthvað hlaut að liafa
kornið fyrir. Hún hafð’i nvi raunar alltaf
verið öðruvxsi en Unnur, en svona mikið