Ljósberinn - 01.10.1946, Side 6

162
LJÓSBERINN
djúp hafði þó aldrei verið á milli þeirra
systranna, og milli þeirra mæðgnanna.
Auður var hætt að trúa mömmu fyrir
leyndarmálum sínum, liún forðaðist að
láta liana vita um ferðir sínar. Það skyldi
þó ekki vera Bína, sem átti sökina? En
Bína var 18 ára gömul stúlka úr þorp-
inu. Mamma hafði fengið hana til að
hjálpa sér tíma mn veturinn, meðan hún
lánaði Unni til veikrar, gamallar konu.
Unnur var nefnilega lineigð fyrir hjúkr-
unarstörf og sat sig ekki úr færi að hlynna
að þeim, sem hún vissi, að þurftu á að-
ldynningu og hjálp að halda. Hún hafði
endilega viljað stunda þessa gömlu konu,
og þá vildi mamma hennar ekki banna
henni það, en svo þurfti hún ekki lengi
á kærleika og hjúkrun hennar að halda,
hún dó eftir nokkrar vikur með blessun-
arbænir fyrir Unni á vörunum. En eftir
veru Bínu á heimilinu fór að verða gagn-
ger breyting á Auði, en mamma og Unn-
ur báðu Guðs stöðugt að gæta hennar
og breyta lijarta hennar aftur. En Auð-
ur vildi ekki hlusta á neinar áminning-
ar, það var eins og einhver þungi væri
seztur að á heimilinu, sem áður hafði
verið svo aðlaðandi og skemmtilegt.
Og nú leið að fermingardeginum.
Mamma varði öllum frístundum til þess
að vera með dætrum sínmn og verða við
óskum þeirra; nú var hún í óðaönn að
sauma kjólana þeirra. Þeir voru ljóm-
andi hvítir og fallegir, en samt sem áður
var Auður sárónægð með efnið, sniðið
og blómið á lionum, skóna, kápuna og
yfirleitt alla skapaða hluti. Það var eng-
in leið að gera hana ánægða. Augu
mömmu fylltust tárum, en Unnur vafði
hana örmum og hvíslaði mörgum þakk-
lætis- og kærleiksorðum í eyra hennar:
„Elsku hjartans, góða mamma mín,
þú ert bezta mamman í heiminum. Ég
skil ekkert í því, livernig hún Auður get-
ur fengið af sér að gera þig svona hrygga.
Það er óttalegt, hvernig hún er orðin,
ég skil liana ekki, mamma. Eg ætla að
reyna að tala við hana. Hún hefur ekki
ennþá þakkað fyrir þetta allt saman, sem
búið er að gera fyrir hana. Er það,
mamma? Er hún búin að þakka fyrir
öll fermingarfötin?“
„Nei, Unnur mín, það hefir hún ekki
gert“.
„Þá skal ég þakka fyrir okkur báðar“,
sagði Unnur og lét kossunum rigna yfir
mömmu sína.
Svona liðu dagarnir. Kjólarnir héngu
tilbúnir í klæðaskápntfm. Unnur þurfti
oft að skoða þá og dázt að þeim, en Auð-
ur gaf þeim bara hornauga.
„Þeir eru svo gamaldags og ljótir“,
sagði hún, en auðvitað var það ekki satt,
kjólarnir voru alveg óaðfinnanlegir.
Fermingardagurinn rann upp fagur og
bjartur. Unnur var búin að einsetja sér
að reyna að tala alvarlega við Auði, áður
en þær yrðu fermdar. Hún vaknaði
óvenju snemma um morguninn og vakti
Auði.
„Sjáðu, hvað veðrið er fagurt, Auður.
Flýttu þér á fætur, við skulum fara út,
heyrir þú ekki til fuglanna; þessi marg-
raddakliður kallar okkur út í vorblíðuna‘.
Svo stökk Unnur fram úr rúminu og
var á svipstundu komin í fötin,' og Auð-
ur fetaði í fótspor hennar. Svo gengu
þær út í góða veðrið. Enginn var kom-
inn á fætur, ekki einu sinni mamma, sem
æfinlega var árrisul, hún vissi, að morg-
/