Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 7

LJÓ SBERINN
163
unstund gefur gull í mund. Systurnar
gengu í rólegheitum upp fyrir túniS.
Þrestirnir kvökúðu sinn ástaróð í skrúð-
görðunum. Lóan, sendlingurinn óg stelk-
Urinn fylltu háloftin hinum fegurstu tón-
um. Það var eins og þessi morgunstund
legði alla sína töfra og unaðssemdir fram
til þess að dagurinn mætti verða til sem
mestrar blessunar fyrir ungtnennin, sem
áttu að standa frammi fyrir altarinu,
frammi fyrir Guði almáttugum og lielga
honum líf sitt og athafnir. Unnur réði
sér naumast fyrir gleði, en Auður gekk
þögul við hlið hennar og starði stöðugt
niður fyrir fætur sér. Það var auðséð,
að henni lá eitthvað þungt á hjarta, en
á andlitinu var þrjózkusvipur. Allt í einu
leit hún beint framan í Unni.
„Hvernig getur þú verið svona glöð?“
spurði hún. „Hlakkarðu svona mikið til
þess að fermast?44 Unnur lagði handlegg-
mn á herðar systur sinni og nokkur tár
gægðust fram milli augnháranna og
hrundu niður á rjóða vangana.
„Já, ég er glöð, Auður mín. Hvernig
á ég öðruvísi að vera en glöð. Sjáðu þessa
yndislegu fegurð. Sjáðu þennan djúpa,
Lreina himinbláma, líttu svo á þessa
fögru, grænu jörð. Finnurðu ekki ilm-
inn, sem berst að vitum okkar, ég get
teygað hann með vitund minni, svo að
Ljarta mitt fyllist unaði. Hlustaðu svo
á fuglasönginn, þennan samradda klið,
en þó svo margbreytilegan. Það er lof-
gjörð og þökk til Drottins fyrir vorið,
fyrir lífið, fyrir allt, allt“.
Auður starði agndofa á systur sína.
Aldrei liafði hún heyrt hana tala svona
fyrr.
?5Eg held, að þú ættir að verða prest-
ur eða kennari“, sagði hún svo til þess
að dylja aðdáun sína. „Hvaðan hefurðu
alla þessa speki?“
„Þetta er engin speki. Eg tala bara
blátt áfram um það, sem ég sé og heyri.
Finnst þér Drottinn ekki góður, að gefa
okkur svona fagran og bjartan ferming-
ardag, Auður?“
„Jú, en mér finnst það nú bara sjálf-
sagt, til hvers væri liann þá að skapa
okkur mennina ef hann vildi svo ekki
gleðja okkur. En ég er ekkert glöð, Unn-
ur. Ég vildi óska þess, að ég væri eins
glöð og þakklát og þú, en ég get víst aldrei
orðið það framar, ég er alltaf slæm, mér
líður illa. Ég er vond við þig, vond við
foreldra mína, vond við Guð, vond við
sjálfa mig“.
„Hvers vegna ertu orðin svona breytt?
Mig tekur þetta svo fjarska sárt, þú hrygg-
ir bæði Guð og menn, Auður mín. Segðu
mér allt eins og er. Hefur eitthvað komið
fyrir þig? Þú ert ekki farin að þakka
mömmu fyrir kjólinn þinn ennþá, og
þó veiztu það vel, að hún saumaði hann
á meðan þú hvíldir þig og svafst. Hefur
þú gert þér grein fyrir því, hvað hún
hefur lagt á sig fyrir okkur undanfarinn
tíma. Hún hefur vakað, þegar aðrir
sváfu“. Auður liorfði í gaupnir sér, svo
brast hún í þungan, óstöðvandi grát.
'Unnur lofaði henni að gráta, hún sett-
ist við«hlið hennar og beið þess að hún
jafnaði sig. Auður þerraði tárin.
„Ég get ekki látið ferma mig í dag,
ég er svo vond, ég er liætt að biðja til
Guðs og hætt að þakka honum. Bína
sagði mér, að það væri enginn Guð til
og þó að hann væri til, þyrftum við ekki
að vera að biðja liann neins. Það væri