Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 8

164
LJÓSBERINN
svo sem sjálfsagt, að hann sæi okkur
fyrir öllum þörfum okkar. Hún sagði,
að þeir, sem tryðu þessu og væru sífellt
að biðja þennan ímyndaða Guð, væru
bara aumingjar og veslingar. Svo sagði
bún margt, margt fleira. Ég vildi fyrst
ekki trúa þessu, en svo fór, að ég liætti
að biðja bænirnar mínar á kvöldin. Það
var miklu fyrirhafnarminna að sofna án
þess, mér leið ekkert ver fyrst í stað,
þó kom samvizkubitið fljóllega, en ég
þaggaði niður rödd samvizkunnar eða
rödd Guðs í bjarta mínu. En svo fór ég
að verða ergileg, köld og stíflynd. Ég
hef liðið þjáningar, sem ég get ekki leng-
ur risið undir. Heldur þú, að Guð sé ekki
Iangt frá mér, Unnur? Heldur þú, að
hann taki mig í sátt aftur?“
Unnur tók í bönd hennar.
„Líttu í kringum þig, Auður mín. Hér
sérðu dýrð Guðs, Guð sjálfan. Hann er
að rétta þér liönd sína. Hann hefir aldrei
yfirgefið þig. Hann befir beðið eftir
þér til þess að taka þig í faðm sinn.
Manstu ekki, hvað presturinn sagði við
okkur í vetur. „Munið þið, börnin góð,
að engin synd er svo stór, að Drottinn
vilji ekki og geti ekki fyrirgefið hana.
Komið með alla neyð ykkar til hans, þá
er ykkur borgið í lífinu“. Manstu ekki
eftir þessu, Auður. Þú veizt, að prest-
urinn talar af reynslu. Hann er trúað-
ur og góður maður“.
„Heldurðu þá, að ég muni geta lært
að biðja aftur? Mér finnst, að ég hafi
gleymt því. Þegar ég ætla að fara að
biðja, er eins og hjartað geri uppreisn
og tungan loði við góminn“.
„Já, Auður, það er óvinurinn, sem er
að reyna að halda þér fastri í klóm sín-
um. Nú skulum við biðja báðar saman
eins og við gerðum, þegar við vorum
litlar, þetta verður í sannleika dýrlegur
dagur. I dag færð þú aftur það, sem þú
liefur kastað frá þér, barnatrúna. Nú
skulum við biðja“. Systurnar spenntu
greipar og varir þeirra bærðust í heitri,
þögulli bæn.
Það var fögur sjón, sem mætti aug-
um móðurinnar, þegar bún kom á fætur
og sá, að rúm systranna voru tóm, og
bún fór út til þess að vita, bvort liún sæi
þær ekki. Gleði hennar verður ekki með
orðum lýst og ennþá meiri varð þó gleði
bennar, þegar dæturnar komu glaðar og
brosandi og hlupu upp um háls hennar
og kysstu bana, og Auður bvíslaði í eyra
hennar:
„Elsku, góða mamma mín, hjartans
þakkir fyrir fallega kjólinn og allt, sem
þú gefur mér. Nú ætla ég að fara að verða
góð stúlka“.
Og þegar þær eftir nokkra klukkutíma
stóðu fyrir altarinu í kirkjunni, ásamt
fermingarsystkinum sínum, voru hjörtu
þeirra yfirfull af gleði og þakklæti til
hans, sem einn megnar að gefa bjarta-
frið og sanna hamingju.
Til gomallar konu
Blessi Guð þér elliárin,
ávalt láti fögnu'8 sinn,
ástgjóf sína, aukast hjá þér
unz hann ver8ur fullkominn.
B. J.