Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 10

166
LJÓSBERINN
RAUNIIR JÓSAFATS
Einu sinni bjó karl með ráðskonu sinni
á sveitabæ, einhversstaðar á Englandi.
Við segjum að liann hafi lieitið Jósafat.
En ráðskonan hét Rósa.
Jósafat var ákaflega skrítinn karl og
alveg liræðilega morgunsvæfur. Rósa
varð að lemja með lurk á dyrnar hjá hon-
um í hálftíma á hverjum morgni, til þess
að vekja hann. Þegar hún var orðin þreytt
á þessu keypti Jósafat vekjaraklukku,
sem hringdi gríðarlega liátt. En það dugði
ekki. Rósa varð að koma með lurkinn.
Nú kom að því að Rósa varð að fara
að heiman. Systir Iiennar, sem var ráðs-
kona hjá gömlum kaupmanni í London,
hafði lirapað í stiga og meitt sig. Rósu
var annt um systur sína og Jósafat sagði,
að það væri alveg sjálfsagt, að hún færi
til London og liti til hennar.
„Hvernig á ég að fara að heiman“,
sagði Rósa, „þú, sem aldrei getur vakn-
að á morgnana!“
„Hafðu engar áhyggjur útaf því, Rósa
mín“, sagði karl. „Flýttu þér að búa þig
af stað, ég hef fundið upp nýja aðferð
til þess að vekja mig“. — Og með það
fór Rósa.
Jósafat fylgdi henni á járnbrautarstöð-
ina. Á heimleiðinni kom hann við hjá
Jóni bónda, nágranna sínum. „Heyrðu,
Jón minn“, kallaði hann, „heldurðu að
þú vildir ekki gera mér greiða? Ég sé að
þú ferð framhjá okkur á leið til vinnu
þinnar, klukkan liðlega 6 á hverjum
morgni. Viltu nú ekki koma við og vekja
mig á meðan hún Rósa er að heiman?
Þú berð bara á dyrnar. En ef ég kem elcki
út, verður þú að gá að því, að ég sef. Þú
ferð þá inn í stofuna undir svefnherberg-
inu mínu og lirópar „halló“ þangað til ég
vakna. Vakni ég ekki, þrátt fyrir það,
skaltu henda steinvölu á gluggann hjá
mér. Ég gef þér í nefið fyrir ómakið,
mundu það“.
„Jæja, þá það“, sagði Jón. „Hvenær
á ég að byrja?“
„Strax í fyrramálið“, svaraði Jósafat.
Á tilteknum tíma næsta morgun barði
Jón að dyrum hjá honum, en Jósafat
lieyrði ekkert, hvernig sem hann barði.
Jón fór nú á bak við húsið, þar sem svefn-
herbergisgluggi Jósafats var uppi á veggn-
um, og kallaði: „Halló, halló, vaknaðu
maður“. En ekki vaknaði Jósafat. Jón
hrópaði enn hærra: „Hæ-hó, vaknarðu
ekki? Það er kviknað í!“
Ekkert svar. Jón kastaði nokkrum
steinvölum á gluggann, en allt kom fyr-
ir ekki. Og nú reiddist Jón. „Ég má alls
ekki vera að þessu. Hann lilýtur að vera
steindauður, mannfýlan“, og vun leið
henli hann hnefastórum steini inn rnn
gluggann og liélt síðan leiðar sinnar.
Jósafat var lengi að núa stýrurnar úr
augunum. „Ætli einhver liafi verið að
hringja“, tautaði liann. En þegar hann
kom auga á glerbrotin á gólfinu glað-
vaknaði hann. „Hverslags er þetta? Er