Ljósberinn - 01.10.1946, Side 11

LJÓSBERINN
167
maðurinn brjálaður að kasta heilum múr-
steini inn um gluggann!“
Jqsafat hugsaði ekki um annað allan
daginn en það, hvernig Jón ætti að fara
að að vekja sig, án þess að brjóta glugg-
ann. Þegar komið var undir kvöld datt
honum snjallræði í hug, rauk út, keypti
væna snærishönk og af stað til Jóns með
hana.
„Jæja, Jón minn“, sagði hann, „þá er
ég kominn til þess að segja þér fyrir verk-
um. Þegar þú kemur í fyrramálið að
vekja mig, skaltu kippa í þenna spotta.
Eg læt annan endann hanga út mn glugg-
ann hjá mér, en hinum tylli í stóru tána
á mér. Þú kippir í þangað til þú h'eyrir
að ég er vaknaður“.
„Ágætt“, svaraði Jón, „ég skal muna
það“
Og nú hófst undirbúningurinn. Fyrst
batt Jósafat öðrum enda snærisins um
rúmstólpann, fleygði hinum út um glugg-
ann. Síðan fór hann út og skar af snærið
í mátulegri hæð, en batt vænni gulrót í
hinn endann, til þess að vindurinn blési
því ekki til liliðar. Þegar hann var hátt-
aður og kominn ofan í rúm, batt hann
snærinu vel og vandlega um tána á sér.
Því fylgdu meiri óþægindi en liann hafði
búist við. Hann næddi á fótinn, þar sem
snærið. kom út undan sænginni og verkj-
aði í tána þangað til hún steindofnaði
en hann steinsofnaði.
Morguninn eftir, eldsnemma, áður en
nokkur fugl var farinn að liugsa til hreyf-
ings, var lauslega kippt í tána, og síðan
nokkuð þétt. Jósafat lirökk upp af fasta
svefni, því alltaf urðu kippirnir óvægi-
legri.
„Allt í lagi, Jón, allt í lagi. Nú er ég
vaknaður!“ kallaði Jósafat. En því var
engu svarað og var enn kippt óþyrmilega
í snærið. Jósafat hrökklaðist fram úr
rúminu og hoppaði á öðrum fæti út að
glugganum.
„Hættu!“ kallaði hann. „Hæ, hó, hættu
maður!“ öskraði hann, og í því slitnaði
snærið, sem betur fór. En þegar hann
leit út um gluggann, sá hann engan. Jafn-
vel snærið og gulrótin var liorfið.
Jón kom klukkan hálf-sjö, eins og hann
var vauur, og varð heldur en ekki undr-
andi, þegar liann sá Jósafat í glugganum,
glaðvakandi.
„Hvað veldur? Hvernig fórstu að því
að vakna svona snemma, Jósafat? Vakn-
aðir þú sjálfur?44
„Það liefir verið leikið á mig!“ and-
varpaði Jósafat. „Sástu ekki einhvern toga
í 8nærið?“
„Ó, nei“, svaraði Jón. „Ég var alveg
að koma. En hvernig var það, ætlaðir
þú ekki að gefa mér í nefið fyrir ómak-
ið?“
„Jú, ég verð líklega að gera það. En
mér þætti betur að vita, hver hefir dregið
í snærið mitt“.
Jósafat hugsaði ekki um annað en þá
miklu ráðgátu allan daginn. Hann hét að
láta ekki leika á sig tvisvar. Nú voru góð
ráð dýr. Hann hengdi spottann aftur út
um gluggann og bjó um, alveg eins og
kvöldið áður. En nú batt hann ekki hin-
um endanum um stóru tána á sér, heldur
í stóra vekjaraklukku, sem stóð á litlu
náttborði lijá rúminu hans. — Út frá
því sofnaði hann.
Hann vaknaði næsta mrogun við að
klukkan datt með brauki og bramli á
gólfið. Jósafat upp úr rúminu eins og skot