Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 14

170
LJÓSBERINN
Hnébandssylgjur hershöfðingjans
SAGA EFTIR W. H E N C K
Það var víst undir árslokin 1775, að
ensk herliðsdeild tók sig upp frá her-
búðunum í Filadelfíu til að afla sér vista
hjá bændunum þar í grenndinni. Það var
að minnsta kosti á fyrstu árunum, þegar
Norður-Aineríkumenn börðust fyrir því,
að þeir losnuðu undan yfirráðum Eng-
lendinga og gætu orðið sjálfstæð þjóð.
Sú styrjöld stóð lengi yfir og var kölluð:
frelsisstríð Norður-Ameríkumanna. Nú
eru það Bandaríkin.
Hermennirnir fóru út á búgarð, sem
Rudolf borgarstjóri átti. Þeir létu greip-
ar sópa um það, sem fyrir þeim varð og
um borgun var ekki að ræða. En þegar
þeir loksins þóttust hafa fengið nægju
sína, og ætluðu að ríða heim aftur til
búða, þá kom Ijómandi falleg kýr labb-
andi utan úr haga; þeir tóku kúna og
þóttust hafa veitt vel í lokin.
En þeim varð ekki kápan úr því klæð-
inu; dóttir borgarstjóra vildi ekki láta
þá taka hana fyrirhafnarlaust. Þeir urðu
nú fyrst að eiga í höggi við hana. Hún
var tólf ára gömul, Kýrin var metskepna
og þótti heimilisprýði og staðarbót. En
vænzt þótti Onnu um hana; hún kall-
aði hana kúna sína, því að hún ætti hana
og enginn annar. Það tjáðu engin mót-
mæli af hennar hálfu. Hermennirnir
daufheyi-ðust við því öllu og fóru burt
með elsku kúna hennar; liöfðu þær þó
alizt upp saman, frá því er kýrin var
kálfur og hún hafði fært henni hey og
mat á hverjum degi.
En stúlkan gafst ekki upp; hún barð-
ist■ fyrir þessari eign sinni af fremsta
megni. Áður en hermennirnir voru komn-
ir langt, var hún komin heirn, fór inn
í hesthúsið, söðlaði lítinn reiðhest, sem
hún átti, og hleypti honum af stað á
harðaspretti til borgarinnar. Hún vissi,
hvað hún vildi; óhræsis hennennirnir
skyldu ekki fá vald til að svifta eftirlætið
hennar lífi. Það voru þó til allrar liam-
ingju tveir, sem gátu bjargað henni, og
það var hún sjálf og Kornvallis hershöfð-
ingi, yfirfoi-ingi enska hersins.
Veslings Reyður varð að þramma með
hermönnunum og ef hún þótti of hæg-
fara, þá var linippt í hana með byssu-
stingjum; það var gott, að Anna sá það
ekki, því að hún reið nefnilega allt aðra
leið og hesturinn hennar varð að hlaupa
eins og fætur toguðu, því að henni þótti
á ríða að komast til herbúðanna á und-
an hermönnunum. —
Loks komst hún til útvarðanna og
heyrði þá kallað: „Hver fer þar?“
„Ég er á leið til hershöfðingjans“, svar-
aði hún.
„Já, en það má ekki ónáða liershöfð-
ingjann með neinu smákvabbi“, sagði
liðsforinginn.
„Leyfið mér að fara leiðar minnar“,
mælti Anna, „það er afar áríðandi er-
indi, sem ég á við hann, og ég má ekki
tefja mig á að segja ykkur það. Ég kem
frá Dalbæ og ég verð samstundis að fá
að tala við hershöfðingjann. Það, sem ég
þarf við liann að tala, get ég ekki sagt
öðrum“.