Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 15

L J Ó SBERINN
171
Það tjáSu þó engin mótmæli aj hennar hálfu.
IJún var svo áköf og ákveðin í bragði,
að herforinginn þorði ekki að taka þá
ábyrgð á sig, að hefta för litlu stúlkunn-
ar. Það gat verið, að hún hefði einhverj-
ar fregnir að flytja af foringja uppreisn-
armannanna, Washington hershöfðingja,
því að hann var skammt þaðan með her-
deild sína. Þess vegna skipaði herfor-
ingi mönnum sínum að fara með hana
á fund hershöfðingjans.
Kornvallis hershöfðingi sat við kvöld-
verðarborðið og nokkrir hershöfðingjar
með honum. Þá komu þau boð til hans:
„Lítil stúlka úr sveit hefir hershöfðingj-
anum boðskap að bera“.
„Láttu hana óðara koma inn“, svar-
aði liershöfðingi og stundarkorni síðar
var Anna Rudolf leidd fyrir hann.
Fyrstu augnablikin varð hún alveg ut-
an við sig af því, sem hún sá fyrir sér:
Borðið, fagurlega búið, indælar krásir og
kristalsglös, herforingjarnir í skínandi,
rauðum einkennisbúningi, skreyttum
gulldjásni; aldrei hafði henni annað eins