Ljósberinn - 01.10.1946, Page 17

LJÓSBERINN
173
mælti hún óþolinmóðlega, „þeir slátra
kúnni minni meðan við erum hér að tala
saman“.
Þá hugkvæmdist hershöfðingjanum
eitthvað.
„Hvar eru bræður þínir?“ spurði liann.
„Eldri hróðir minn er höfuðsmaður i
liði Lee hershöfðingja“, sagði hún hróð-
ug í bragði.
„Jæja, hjá hershöfðingja uppreistar-
manna. Og hvar er liinn?“
„Hann er hjá Gates. En kýrin mín,
hershöfðingi!“
Þá varð hershöfðinginn þungur á svip-
inn og spyr nú byrstri röddu:
„Og hvar er faðir þinn?“
„Ilann er hjá Washington hershöfð-
ingja“, svaraði Anna einarðlega, „en nú
er hann fangi“.
„Já, mér datt það í hug“, sagði hers-
höfðinginn og rak upp hlátur, „þeir eru
allir saman í uppreistarliðinu“.
Iíann hleypti brúnum og hvessti aug-
un á stúlkuna.
„Og þú ert auðvitað ofurlítill uppreist-
arungi líka?“
„Já, ég er xxppreistarhnokki, en það er
kýrin mín, sem ég vil fá aftur, því að ég
á hana sjálf“.
„Jæja“, svaraði hershöfðinginn, og var
nú aftur hinn mildasti í máli, „þú ert
rösk og djörf stúlka, þú skalt fá kúna
þína og meira til“.
Hann stóð upp og gekk fáein spor fram
og leysti tvær glóandi sylgjur af hnébux-
unum sínum og fékk þær í hendur stúlk-
unni.
„Þiggðu þær“, sagði liann, „og geymdu
þær til minningar um heimsókn þína til
mín og til vitnisburðar um það, að Korn-
Öánœgöur meá haðið.
walls lávarður kann að meta hugrekki og
sannsögli, þó það svo sé lítill uppreistar-
stúlka, sem á í hlut“.
Síðan kallaði liann á einn boðliða sinn,
og bauð honum að fara um lierbúðirnar
með stúlkunni og leita uppi kúna, og fá
hana svo, þegar þau fyndu hana, manni
í liendur, er ræki hana lieim.
Og svona fór það. Á þeirri sömu nóttu
var kýrin komin heim í fjósið sitt aftur.
Svo liðu mörg, mörg ár ;elztu menn
mundu óljóst eftir því, að Bandaríkin
í Norður-Ameríku hefðu verið enskt lýð-
ríki eða skattland. Anna litla var þá orðin
langamma; en við og við sýndi hún sylgj-
urnar sonunum og dætrunum barnabarn-
anna sinna.
Og þau horfðu undrandi á liina tindr-
andi steina í fagurgljáandi og skírum
málminum, þá talaði hún um styrjöld og
sættir og minntist á það um leið, að í landi
óvinanna berðust jafndrenglynd hjörtu
í brjósti eins og heima fyrir.