Ljósberinn - 01.10.1946, Side 18

Stasjo og Nel fóru nú að boða negrunum trú. Það
var ekki svo auðvelt. Hin svarta þrenning hlustaði
fúslega á, en skilningur þeirra á mörgu var skringi-
legur. Þegar Stasjo sagði þeim frá Kain, sem drap
Abeí, klappaði Kali ósjálfrátt á magann og spurði
ósköp rólega: „Át hann hann líka?“ Ættincnn lians
voru þó ekki lengur mannætur, en minningin um
það lifði með þjóðflolcki lians ennþá.
Stasjo kenndi Kali að skjóta úr Remington-riffl-
inum. Honum gekk betur að læra það, heldur en
kverið. Eftir tiu dagu æfingu hafði hann náð tals-
verðri hæfni, hafði skotið stóra antilópu og seinna
Ndiri. Það hafði þó nærri kostuð hann lífið. Strax
eftir skotið nálgaðiet Kali dýrið ógætilega. Stökk það
þá á fætur og bjóst til að ráðast á hann, svo að Kali
flúði í ofboði og bjargaði scr upp f tré þar nærri.
Að nokkrum dögum liðnum för skirnarathöfniú
frum, fjarska hátiðlega. Skirnarvottarnir gáfu hvérj'-
um hinna nýskírðu þrjá metra af hvítunl báðmullar-
dúk og bláa perlufesti. Mea varð fyrir Vonbrigðum,
þvi hún bjóst við að fá hvítan hörundslit við skírn-
ina. Hún varð þvi fjarska undrandi, þegar hún sé, að
liún var jafn svört eftir sem áður. Nel huggnði haita
þó með þeirri staðhæfingu, að sál hennur vœri hvíl.
Hann hnfði vnrpað frá sér byssunni og þorði ekki
unnnð en að sitja kyrr og hrópa á hjálp, þangað til
Stasjo kom, en þá var dýrið dautt. Á veiðiferðum
þeirra spurði hann Kali oft um Wahima og Samburu.
„Veiztu, Kali“, sagði liann dag nokkurn, „að við get-
um komist til lands þíns á tuttugu döguin, þegar við
höfum hesta?“ „Kali veit ekki, hvnr Wahimarnir búa“,
svaraði negrinn og hristi höfuðið sorgmæddur á svip,