Ljósberinn - 01.10.1946, Page 21

LJÓ SBERINN
177
hafa guðirnir refsað honum með því að
• gera hann að þeim ræfli, sem hann er
orðinn og hlýtur framvegis að vera.
Hér skal nú sýnt með fáeinum dæm-
um, hversu pari er fyrirlitinn í lífi og
dauða.
í Kalkútta, höfuðborg Indlands, eru
margar og fínar og breiðar götur. Ferða-
menn, norðurálfumenn og Ameríku-
menn, hafa farið þar um allar götur til
að kaupa sjaldséða gripi í laumi, til þess
að hafa þá heim með sér.
Nú er einn slíkur ferðamaður á Jeið
til gistihúss síns. Hinar breiðu götur eru
fullar af fólki, sem iðar og skríður í ýms-
ar áttir. Við garígstéttarbrúnina sér hann
eitthvað liggja hulið pokadruslum. Þar
sem ferðamaðurinn var þarna einn síns
liðs, þá hefði hann ekki tekið eftir þessu,
ef lögregluþjónn hefði ekki haldið vörð
um þessa hrúgu. Ferðamaðurinn spyr:
„Hvað er þetta, sem liggur þarna?“ —
„Og það er nú bara dauður paríi“, sagði
hann með mestu spekt. „Og þér látið
hann liggja liér í sólarhitanum; þá legg-
ur þegar nálykt af honum!“ — „Þarna
verður hann að liggja, þangað til við get-
um náð í einhvern annan paría til að
bera hann burtu; enginn annar leggur
hönd að honum“, sagði lögreglumaður-
inn og heilsaði.
Ég hef sjálfur setið í járnbrautarvagni,
sem var á leið frá Hawrah til Rampore-
hat, ásamt nokkrum heldri Indverjum.
Þeir sátu og skýfðu í sig nýsprottin ágæt
bjúgaldini. Vissi ég þá ekki fyrri en einn
þeirra tekur aldinklasa og lieldur hon-
um í áttina til mín. Eg rétti fram hend-
ina til að taka við honum. Þá kastar hann
klasanum niður á bekkinn við liliðina
á mér og sagði: „Gerðu svo vel!“ Ég leit
á hann og sagði: „Ég þakka, en ég get
ekki etið hann, því að þér lialdið að lík-
indum að ég sé paríi“.
Hann leit á mig hryggur í bragði eins
og hann vildi segja: „Getið þér þá ekki
skilið, að ég vil yður vel? En get ekki
snert yður, því að þá verð ég ólireinn!“
Aldinaklasinn lá nú þarna og enginn
snerti hann. Guð hafði látið hann vaxa
á hinn bezta hátt mannanna börnum til
matar; en syndin hafði gert svo mikið
djúp milli ýmsra þjóðflokka og kynkvísla,
að'Guðs gjöf varð jafnvel óhrein að lok-
um. Þau aldini, sem ætluð voru til að
svala og styrkja mannlegan líkama, urðu
á endanum fæða handa rottum og sja-
kölum.
Sænskur rithöfundur, Erland Richter,
segir frá einni Indlandsför sinni fyrir
nokkrum ártun á þessa leið:
Einu sinni var kristniboði nokkur beð-
inn að koma til bramína, ætlaði bramín-
inn að gefa lionum dálítið fé til þjóðfé-
lagslegrar starfsemi í borginni. Kristni-
boðinn tók þessu boði allshugar feginn.
Og er kvölda tók og sólin var orðin lág
á lofti, gekk hann að bústað þeim, þar
bramíninn bjó. Kristniboðinn gekk móti
austri og varpaði því skugganum fram-
undan sér. Aðeins fáeina inetra frá ver-
önd Bungalow — skála bramínans —
hrópar hann til kristniboðans að nema
staðar á augabragði. Hann nam þegar
staðar og furðaði sig á þessari framkomu
heimbjóðanda síns. Bramíninn gengur
yfir veröndina og inn i fremsta herbergi
og lokar liurð að lierbergi því, sem var
fyrir innan það, sem hann bjó sjálfur í.