Ljósberinn - 01.10.1946, Page 23

L JÓSBERINN
179
Hógværð
„Gjaldið ekki illt fyrir illt eða
illmæli fyrir illmæli, heldur þvert
á móti blessið, því að þér eruð
til þess kallaðir að þér skulið
erfa b]essunina“. (1. Pét. 3, 9).
„Þær Gunnhildur og Ingibjörg hafa
verið leiðar í dag, og úthúðað mér svo af-
skaplega“, sagði Elísabet einu sinni, er
hún kom heim úr skólanum, kafrjóð, í
einum spretti. „En það máttu vita,
mamma, að ég lét þær ekki eiga hjá
mér“.
„Svo“, sagði mamma hennar, „og hvað
8Ögðu þær, sem espaði þig svona ótta-
lega?“
„Þær voru að gera gys að þeim Maríu
og Önnu, en þær gátu ekki veslingarnir,
borið af sér blak, heldur fóru að gráta
og hlupu leiðar sinnar, og þá vildi ég bera
af þéim blakið“.
„Það var rétt af þér að gera það“,
sagði móðir hennar, „en haltu nú áfram
8ögunni“.
„Og ég sagði þeim, að það væri ljótt
og harðýðgislegt af þeim, og ég sagði, að
þær ættu að sjá sig sjálfar og sópa fyrir
8Ínum eigin dyrum og draga bjálkann úr
sínum eigin augum, eins og Jesús segir
sjálfur, áður en þær færu að draga flís-
ina úr augum annarra. Og þú getur
íniyndað þér, mamma, livernig fór. I stað
þess að iðrast þess, sem þær höfðu sagt,
þá fóru þær að skellililæja og halda fyrir
augun og sögðu, að ég innbyrlaði mér
víst, að ég væri presturinn sjálfur“.
„En þú hefir víst fengið aftur bjálk-
ann og flísina“, spurði móðirin brosandi.
„Þær hefðu nú bara átt að gera það!
— Nei, en svo kölluðu þær mig „heilaga“,
og þig líka, mamma, og mösuðu um það
sín á milli, að við sætum allan liðlangan
daginn yfir biblíunni og syngjmn sálma“.
„Þetta voru afskaplegar móðganir“,
sagði mainma hennar.
„Og svo sögðu þær, að við létumst vera
betri en annað fólk í bæmmi, þótt okkur
væri skammar nær að liafa gát á okkur
sjálfum og þegja eins og steinar“.
„Þær höfðu nú ekki svo mjög rangt
fyrir sér í því, Beta mín; þögn er góð“,
sagði mamma.
„En þá gat ég ekki stillt mig lengur,
lieldur galt þeim í sömu mynt“.
„Auðvitað — auga fyrir auga og tönn
fyrir tönn“, sagði mamma liennar. „Þú
ert næsta vel að þér í gamla testament-
inu, Beta“.
„Þá fór ég að bregða þeim um hroka,
væru linakkakertar og innbyrluðu sér, að
þær væru betri og meiri háttar en aðrir,
jafnvét þótt þær liefðu höfuðin full af
heimsku og vitleysu“.
„Og með þessum orðum vildir þú sýna
þeim, að þú værir enginn dýrlingur?“
spurði mamma. „Það skil ég, að þú hefir
allgreinilega sýnt þeim það“.
„Ég vildi sýna þeim, að ég þoli engin
smánaryrði af þeirra vörmn, lieldur kunni
að verja mig, ef einliver gengur of nærri
lieiðri mínum og rétti. Þú liefðir bara
átt að lieyra til okkar, mamma. Og hvern-
ig sem þær orguðu og rifu upp ginið, þá