Ljósberinn - 01.10.1946, Qupperneq 26

182
LJÓSBERINN
lega í kringum sig. Það voru hvergi
gluggatjöld eða ofnhlífar, sem liann gat
skotizt bak við. Fótatakið nálgaðist óð-
um. Það leit út fyrir, að Chong Chu
ætti erindi um ganginn. Á liverri stundu
gat hann komið inn í verzlunina.
Jim rak augun í hilluna undir borð-
inu. Þar var ágætur staður fyrir hann.
Ef hann skriði þangað, gæti hann kannske
sloppið.
Hann hipraði sig hljóðlega saman und-
ir borðinu. Flýti og varkárni hafði hann
lært, þegar hann þurfti að leita sér að
náttstað í vörustöflunum.
Það mátti ekki tæpara standa. Cliong
Chu gekk inn í búðina. Á þykku flóka-
skónum sínum gekk hann út að sýning-
arglugganum. I gluggann setti hann góm-
sætan rétt, sem hann bar á fati. Síðan
gekk hann aftur út með autt fat í hend-
inni.
Jim rak höfuðið varlega upp og litaðist
um. Allt var kyrrt. Hann laumaðist hljóð-
laust út úr felustaðniun, stakk lyklinum
aftur í skrínið og opnaði það. Hann sá
marga kopar- og silfurskildinga. Hann
tók handfylli sína af skildingum og stakk
þeim í vasana. Einnig tók hann nokkra
peningaseðla.
En tæplega hafði hann lokað skríninu,
þegar hann heyrði fótatak að nýju.
Jim hvarf eins og slanga í felustað-
inn.
í þetta skipti gekk Chong Chu að borð-
inu. Jim fann hinar víðu silkiskálmar
strjúkast við andlit sitt. liong Chu var
grunlaus með öllu.
En þá skeði það, að litli, lágfætti hund-
urinn hans Chong Chus kom trítlandi inn.
Jim hafði oft klappað honum, enda voru
þeir beztu vinir. Jim heyrði hann ganga
um búðina. Hann fann hræðsluskjálfta
fara um líkama sinn.
Hundurinn snuðraði í skotunum, en
allt í einu fór lianu að gelta og hljóp að
hillunni og byrjaði að sleikja andlit
Jims.
Chong Chu sagði ekkert, þegar liann
dró Jim fram í dagsljósið. Hann hristi
peningana úr vösum hans, og Jim sá á
svip kínverjans, að hér var engrar misk-
unnar að vænta.
Drengurinn varð að afhenda alla pen-
ingana. Flann reyndi að bera fram afsök-
un, en Chong Chu tók í öxl hans og sagði,
að liann gæti beðið með slíkt þvaður, unz
þeir liefðu hitt lögregluþjón. Nú var öll
von úti, eða svo virtist Jim. Hann svimaði,
þegar liann var leiddur fram á ganginn.
En allt í einu lieyrði liann einhvern
mæla á kínversku. Það var ævintýraprin-
sessan. Chong Chu svaraði henni, en hún
var ekki ánægð með svarið.
Eftir langt samtal, sem Jim skildi eklti
orð af, sleppti Chung Chu taki sínu á
drengnum, sótti „hérann“, setti hann nið-
ur í pokann og sagði:
„Nú getur þú farið heim til „Blótsama-
Jens“ og sagt honum, að hann skuli ekki
ómaka sig oftar með vörur til mín. Dóttir
mín hefir talað máli þínu. Þú sleppur í
þetta skipti“.
Það var lítill, sneyptur piltur, sem ark-
aði á braut með pokann sinn. Dóttir
Chong Chus lokaði dyrunum á eftir hon-
um, áður en hann fór, stakk hún pening
í lófa hans og brosti til hans. Bros þetta
vermdi hann eins og sólargeislar. Hann
fann, að það var þó minnsta kosti ein