Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 27

LJÓSBERINN
183
nianneskja, sem skildi liversu bágt liann
átti.
ÞaS var síður en svo skemmtilegt fyrir
Jbn að koma aftur um borð í „Lissy“ með
»hérann“, peningalaus og með skilaboðin
frá Cbong Cbus. „Blótsami-Jens“ varð
sótrauður af reiði. Höggin duntlu yfir Jim
eins og haglél.
Þegar bann loksins varð þreyttur á
barsmíðftnum, liætti liann og fór að íhuga,
bvernig bann gæti pínt drenginn ennþá
nieira.
Svo fékk liann allt í einu slungna bug-
mynd. Hann tók páfagauksbúriÖ og lokk-
aði fuglinn úr því. Síðan snéri hann gauk-
Jun úr bálsliðnum í einu vetfangi og henti
honiun langt út á fljót.
En aumingja Jim lá á þilfarinu og grét
sáran.
XVII.
Jim strýkur af „Lissy“.
Það kom oft fyrir, að „Blótsami-Jens“
lét ekki sjá sig í nokkra sólarhringa. Það
Var þá friður á meðan. En það var tæpast
að Jim nyti þessara rólegu stunda. Hann
kveið sárlega fyrir beimkomu búsbónda
sins. Dag nokkurn, þegar drengurinn sá
hann drattast dauðadrukkinn í áttina til
skipsins með flösku í vasanum og ljósker
1 bendinni, þá skreið hann niður í lúkar-
ann í þeirri von, að húsbóndi sinn tæki
strax á sig náðir. En „Blótsami-Jens“ virt-
lst ekki bafa það í buga. Þvert á móti
reikaði liann fram á skipið og sparkaði í
borðið, sem Jim notaði fyrir liurð.
^Komdu út, hvolpurinn þinn!“ Jim
8egndi og hrökklaðist bræddur út að
borðstokknum.
i-Taktu ljóskerið, og dragðu það að hún
á framsiglunni. Láttu svo akkerið síga
til botns“.
Jim skildi livorki upp né niður í þess-
um fyrirskipunum. Þetta var óðs manns
tal. Á „Lissy“ v.oru engin siglutré, og
hvernig í ósköpunum átti að láta akkerið
síga, þar sem það lá við hafnarbakk-
ann? ,
„En að liafa sig á burtu? Myndi það
heppnast?
Jim reyndi að þoka sér með fram borð-
stokknum, en „Blótsami-Jens“ sá hvað
verða vildi, gekk til lians og sló bann í
höfuðið, svo að liann hrasaði. Við þessar
ryskingar féll ljóskerið úr liendi „Blót-
sama-Jens“, og áður en liann vissi af, var
Jim þotinn burtu þvert yfir þilfarið.
„Blótsami-Jens“ varð öskuvondur og
gekk áleiðis til „Kings“. Hundurinn æddi
um í hlekkjunum.
„Jæja, hann ætlar ekki að gegna skip-
stjóranum. Ágætt. Hann skal fá áminn-
ingu. Já, já. Bíddu ofurlítið, gamli vinur,
þú skalt fá að leika þér“.
„King“ rykkti svo í tjóðrið, að bús-
bóndi hans átti í mestu vandræðum með
að leysa bann. En loksins heppnaðist það.
„King“ þaut af stað í áttina til Jims og
velti um fötu, sem var á leið lians. Dreng-
urinn stökk út í liina lilið skipsins. Það
vildi honum til láns, að „King“ var ekki
eins fljótur að breyta irm stefnu. Hann
áttaði sig þó furðu fljótt og í flýtinum
rak liann sig á tjörudunk og bátshaka.
En hundurinn tafðist aðeins örfá augna-
blik, og brátt var liann aftur kominn á
bæla Jims. Jim var ljóst, að þetta kapp-
hlaup var lionum tapað þegar frá byrjun.
Hann gat aðeins tafið úrslitin ofurlitla
stund. Ilann liljóp dálítinn spöl eftir þil-