Ljósberinn - 01.10.1946, Qupperneq 28

Í84
LJÓSBERÍNN
farinu og stökk upp á lestarbrúnina og
síðan niður í lestina. Það var lágt fall,
sökum þess að „Lissy“ var næstum því
fullfermd af kolasalla. Hann stökk niður
f sallanii upp fyrir ökla.
Eri þétta var skamnigóður vérniir, því
að liann vaf tæplega komirin niður, þegar
i,King“ kom í Ijós og stökk niður í koliri;
Eri hvað var að sjá hundinn! Þegar hann
rakst á tjörucíunkinn áðan, liafði tjara
klínst á liann, og riú límdist kolasallirili
utan á tjöruna. Og áfram barst þessi
tryllti leikur. „Blótsami-Jens“ stóð uppi
á þakinu á káetunni og skellililó.
„Stökktu á hann, King“, öskraði hann.
„Hann gegnir ekki skipstjóranum. Nei,
sjáum, hvað hann getur hlaupið. Veitlu
honum ráðningu, gamli vinur“.
Það var sýnilegt, að Jim hlaut að gefast
upp í þessu heimskulega kapphlaupi.
Honurri vflr þetta vel ljóst, og liann leit
örvæntingarfullur í kringum sig eftir
hjálp. Upp á hafnarbakkann komst liann
alls ekki, enda var það tvísýnn hagnaður,
því að þar uppi myndi hundurinn strax
ná honunm. En hátt fyi-ir ofan skut
„Lyssys“ gnæfði seglás á stórri norskri
skonnortu. Ef til vill var hann hólpinn,
ef hann kæmist þangað. IJann flýtti sér
upp á þilfarið. Kaðallinn á seglásnum
hékk of hátt, til þess að hann gæti seiLt
til hans. En það var ekki um neitt að
velja. Hann uarð að komast þarna upp.
„King“ var á hælunum á honum. Eins
og fjöður beygði Jim sig og stökk í átt-
ina til kaðalsins í þeirri von, að komast
heilu og höldnu. En það var annar, sem
stökk líka. „King“ ætlaði ekki að láta
bráð sína sleppa. Hann stökk á eftir
drengnum og-náði að glefsa í aðra buxna-
skálmina og fletti bókstaflega fötunum
utan af honum, én missti svo af takinu
og féll aftur niður á þilfarið á „Lissy“.
Jim náði taki á kaðlinum. Hann hékk
þar og dinglaði fram og aftur. Hann
þorði ekki og vildi ekki sleppa. Það var
eins ög llníf væri stungið í læri lians.
Óþolandi sársauki heltók hann. Það
dimindi fyrir sjónuin haris. Iíendur hans
misstu máttinn, kaðallinn rann úr*greip-
um hans, og hann féll niður í óhreint
vatriið riiílli „Lissy“ og skonnortunnar.
Eftir þetta atvik íá Jim lnéð háan hita
í marga daga. Niður eftir öðru íærinu
var stórt sár eftir tennur liundsins.
Þegar honum leið verst, talaði liann
óráð. Þá kallaði hann stöðugt á Jane.
Honum virtist eins og stór seglás væri
að detta ofan á sig. Hann var tæplega
sloppinn úr hættunni, þegar sama tréð
var að falla ofan á hann aftur. Hann
æpti af hræðslu. Stundum var hann ögn
rólegri. IJann lá þá kyrr og mókti og
tautaði óráðshjal.
„Blótsami-Jens“ varð allt í einu al-
gáður, þegar hann sá drenginn detta í
fljótið. Hann varð hræddur, ekki vegna
drengsins, heldur ef hann kæmist nú í
einhver vandræði vegna þess atviks.
Hann leit þess vegna oft til Jims og reyridi
að fá hann til að borða, en árangurslaust.
Jim borðaði ekkert. Þegar liann varð
mjög óvær, varð „Blótsami-Jens“ kvíð-
inn og ergilegur.
„Vertu nú rólegur, drengur. Þetta var
bara leikur. „King“ vildi aðeins leika
við þig“.
Jim starði á hann sóttheitum augum.
Enni hans var vott, og svitinn lak niður
eftir gagnaugunum og hnakkanum.