Ljósberinn - 01.10.1946, Síða 29

LJÓSBERINN
Veikindin virtust nokkuð alvarleg, en
„Blótsami-Jens“ vilcli ekki sækja lækni.
Hann ætlaði í ferðalag á „Lissy“ ásamt
ungnm pilti, sem hann hafði náð í, Og
þeir lögðu af stað með Jim fárveikan í
Inkarnum. Hinum nýja háseta sagði hann,
að Jim liefði stungið sig á nagla, en væiá
annars að hressast,
En skommu seinna byrjaði Jim að
batna. Pilturinn, sem hét Will, fékk að
heyra allan sannleikann uni veikindi
Jiins, og hjúki'áði hann honum eftir beztu
getu. Hann hreinsaði sárið úr soðnu vatni
og batt utan um það lireinum, soðnum
dúk. Þegar tækifæri gafst stakk hann
svo að honum góðum bita, og stundum
kom liann með krús af köldu öli. Hinn
hrausti líkami Jims sigraðist að lokum
á sjúkdómnum, en það leið langur tími,
unz liann gat stigið í annan fótinn. Það
var ekki um annað að gera fyrir liann,
en að hoppa á heilbrigða fætinum og
styðja sig við borðstokkinn. Þó að ekki
væru /miklar líkur fyrir því, að honum
tækist að strjúka, gat. „Blótsami-Jens“
ekki stillt sig um að segja:
„Þú skalt nú ekki leika lausum hala
og reyna að strjúka. Þér skjátlast, ef þú
heldur að ég óski eftir því, að þú hlaup*
ir tun og segir slúðursögur. „King“ mun
gæta þín, vertu viss um það“.
Nei, Jim átti ekki auðvelt með að kom-
ast burtu. Honum virtist öll von úti.
Hann fór með „Lissy“ margar ferðir.
Frá London til Oxford, frá Oxford til
Gravesend, frá Greenwick til St. Albans,
og hvað þeir nú lieita liinir mörgu ensku
bæir, sem eru viðkomustaðir í slíkum
ferðalögum. t
Jim batnaði með hverjum deginum sem
Í85
leið. Hin fyrri glaðværð hans kom aft-
ur. Að vísu var liann ennþá dálítið lialt-
ur. En liann hafði í hyggju að láta bera
svolítið á heltinni framvegis, jafnvel þó
að lionum batnaði að fullm hver gæli
sagt nfeiria það kæriii í góðar þárfir sfeinriá,
þegar hið stóra tækifæri biðist,
Dag nokkurn á áliðriu suinri var
„Lissy“ bundiri við hirin veíijulega hafri:
arbakka í London eftir ferðalag á fljót-
inu með nýlenduvörur og ullarballa inn-
anborðs. „Blótsami-Jens“ hafði skipt um
föt og var farinn í land. Jim hafði fengið
skipnn um að ræsta þilfarið og lestina og
fægja allt áltúnið. Hann blístraði við
vinnuna; þegar „Blótsami-Jens“ hékk
ekki yfir lionnm naut hann þess að hafa
eitthvað fyrir stafni. Annars var alls ekki
auðvelt að liafa hugann við verkið, það
var ýmislegt er skeði umhverfis hann,
sem liann mátti til með að fylgjast með,
Uti á fljótinu brunuðu nokkrir mótor-
bátar fram og aftur. Sumir voru með
trossu af uppskipunarbátum aftan í sér,
aðrir voru einir síns liðs, rétt eins og
um lystiferð væri að ræða. í livert skipti
sem einhver bátnrinn þurfti að fara und-
ir brú, rakst bin langa, mjóa múrpípa upp
undir og svignaði til, rétt eins og liár
hattur, 6em tekinn er ofan í kveðjuskyni.
Hinir fallegu, hvítu fljótabátar, sem
gengu fastar áætlunarferðir á fljótinu,
báru af ölluin mótorbátunum. Það gegndi
líka öðru máli með þá. Þeir þurftu ekki
að beygja sig undir neina brú.
Meðan Jim þannig skipti athygli sinni
milli vinnunnar og bátanna á fljótinu,
gekk ungur maður eftir hafnarbakkan-
um og las með nákvæmni nöfn skipanna
er voru bundin við hafnarbakkann. Þeg-