Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 30

186
L J Ó SBERINN
ar liann kom auga á nafnið „Lissy“, sett-
ist hann og lét fæturna dingla niður af
hafnarbakkanum.. Hann horfði með at-
hygíi á Jim og bátinn.
Síðan hoppaði liann niður á þilfarið
og gekk í áttina til drengsins:
„Heyrðu! Hvar er „Blótsami-Jens“?“
„Hann er farinn í land. Ef þér ætlið
að láta flúra yður, verðið þér að koma
seinna. Hánn kemur venjulega, þegar far-
ið er að skyggja“.
„Nú, ég ætlaði einmitt að láta hann
flúra mig. Hvenær fór hann?“
„Snemma í morgun“.
„Heitir þú Jim?“
Jim hætti vinnu sinni og leit undrandi
á þennan ókunna mann. „Já“, sagði hann
lágt.
„Heyrðu, Jim. „Blótsami-Jens“ kemur
ekki strax aftur. Hann er í vinnu“.
„í vinnu? Hvað eigið þér við. Hvers
vegna kemur hann ekki?“
Ókunni maðurinn leit flóttalega í
kringum sig. „Hann situr í steininum,
ef þú skilur það. Þeir náðu honum fyrir
nokkrum klukkustundum. Það verður
minnsta kosti hálfur mánuður“.
„Er hann í fangelsi?“
„Já, ég var að segja það. Eg náði tali
af honum, og ég lofaði að annast hér allt,
unz hann kemur aftur. Og nú er það mér,
6em þú átt að gegna, ungi vinur, skilurðu
það?“
Jú, Jim hafði lært að skilja ýmislegt,
hversu erfitt sem það var.
„Jim, hann sagði að það væri viský
í káetunni. Er það rétt? Nei, ég skal at-
liuga það“.
„King“ hafði legið ineð höfuðið út
úr tunnunni og fylgzt með samtalinu, að
því er virtist. Nú reis hann upp, þefaði
af manninum um leið og hann gekk fram
hjá, en glefsaði ekkert í hann. Það var
rétt eins og hann skildi, að þessi mað-
ur væri orðinn húsbóndi hans.
Ókunni maðurinn fann stóran dunk
úr brendum leir, fullan af viský.
Skömmu seinna leit Jim inn í káetuna.
Leirdunkurinn stóð á miðju borðinu.
Maðurinn hafði lagt báða liandleggina
upp á borðið og hvíldi með höfuðið ofan
á þeim. Ilinn djúpi andardráttur hans
gaf til kynna, að hann svæfi værum
svefni.
Jiin tók að íhuga ráð sitt. Hvað átti
liann að gera? Ætti liann að vera hér
áfram? Þessi nýi skipstjóri leit alls ekki
út fyrir að vera mjög afleitur. En „Blót-
sami-Jens“ mundi koma aftur. Nú var
tækifæri til þess að stökkva frá þessu.
Hann hljóp fram í lúkarann og sótti
þá fáu skildinga, sem lionum hafði tek-
izt að spara saman. Það var annars fátt
verðmætt, sem liann gæti tekið með sér.
Skjálfandi á beinunum gekk hann til ká-
etunnar. Jú, maðurinn var ennþá sofandi.
Hann lokaði dyrunum varlega á eftir
sér og laumaðist upp á hafnarbakkann.
Til allrar hamingju liafði „King“ ekki
orðið var við neitt grunsamlegt. Hann
hafði skriðið inn í tunnuna og fengið
sér blund. Jim leit einu sinni til baka
á þetta skip, sem um langan tíma hafði
verið heimili hans, ef það gat þá heitið
því nafni. Svo hvarf hann hljóðlega bak
við hornið á einu vörugeymsluhúsinu.