Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 33

LJÓSBERINN
189
Orð í tíma töluð
„Rósa! Sérðu manninn, sem situr þarna á
gangstéttinni. Hann er svo drukkinn, að hann
getur ekki liangið uppi. Við skulum báðar
hlaupa yfir á gangstéttina hinu megin, því
að fram lijá lionum vil ég ekki ganga „fyrir
nokkurn mun“.
Þetta sagði María og hljóp yfir götuna í
einu liendingskasti.
Rósa var auðvitað dálítið smeyk líka, en
í vísunni: „Tala&u gott, ef þú getur“, sem
hún var nýbúin að læra, og hafði sungið dag-
inn áður, var áminning, sem henni var í
fersku minni.
Og drukkni maðurinn sat nú þama á stétt-
inni og hengdi höfuðið niður, svo brjóstum-
kennalegur að sjá, að lmn þokaði sér nær
honum og mælti í meðaumkvunarrómi:
„Vesalings maður, ég kenni svo sárt í
hrjósti um þig. Get ég ekkert lijálpað þér?“
Maðurinn lyfti up höfðinu og leit á hana
nndrandi. Nú sá Rósa fyrst, live fölur og
skininn hann var í andlitinu og augu lians
full af örvæntingu. Kenndi liún þá enn meira
í hrjósti um liann.
Þá mælti liann: „Stúlka litla! Orðin þín
hafa nú þegar liresst mig. Ég bjóst ekki við,
að ég fengi nokkurn tíma að heyra lilý orð
franiar, því að mér vitanlega á ég engan,
engan vin framar!“
Þá sagði Rósa í sama milda meðaumkvun-
arrómnum og færði sig enn nær honum:
„En Guð vill vera vinur þinn — snúðu þér
til lians í óláni þínu“. Hún lét sem hún sæi
ekki, að María var í allri liræðslunni að gefa
henni bendingu urn að lilaupa burtu frá hon-
um. En Rósa spurði manninn ógn ástúðlega:
„Hefirðu aldrei beðið Guð að hjálpa þér?“
Maðurinn svaraði:
„Æ-nei. Ég hefi syndgað móti lionum alla
ævi mína!“ Og liann stundi við.
Þá sagði Rósa litla:
„Og vesalingurinn! Snúðu þér nú til Guðs!
Að svo mæltu stóð hann upp og rétti henni
vina; hann vill gjöra allt fyrir þig. Ég er
vinur þinn; eg get ekki annað gjört fyrir þig
en að ávarpa þig lilýlega!“
„Kæra, litla stúlka!“ sagði maðurinn. —
„Hlýjuorðin þín liafa bjargað mér. Og vertu
nú sæl!“
Að svo mæltu stóð hann upp og rétti lienni
titrandi liönd. Nú var öll liræðslan farin af
Rósu, svo að hún rétti honum litlu liöndina
sína í móti. Og er þau tókust höndum, laut
hann niður og kyssti á litlu þriflegu liöndina
og hrundu lionum þá tár af augum á liönd-
ina. Síðan fór hann leiðar sinnar, en Rósa
hljóp til Maríu, vinstúlku sinnar ,til að verða
lienni samferða eins og áður.
Þá sagði María, eins og í nokkurri þykkju:
„Undarlegt barn ert þú, að þú skyldir láta
þennan mannræfil, svo liræðilegur eins og
liann er, taka í liendina á þér? Ég hélt að
hann ætlaði að éta þig upp til agna, þegar
han laut niður að þér“.
Svona lét María dæluna ganga, þegar Rósa
koin til liennar.
Rósa svaraði:
„Ég var nú fyrst dálítið smeyk, en nú
þykir mér vænt um, að ég áræddi að yrða á
hann. Hann sagði að lokum, að ég liefði bjarg-
að sér með þeim orðum, sem ég talaði til
hans. Hugsaðu þér annað eins og það!“