Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 34

190
LJÓSBERINN
„Jæja, sér er nú hvað. Ég er nú hrædd um,
að ef það ætti að vera undir vinmælum mín-
urn komið, að hann hjálpaðist, þá yrði það
aldrei. Ég er nú vön að taka til fótanna, þegar
drukknir menn verða á vegi mínum“, sagði
María kæruleysislega.
Mörgum árum seinna bar svo til á einum
stað í sunnudagaskóla, að gamall maður, grár
fyrir liærum og liinn virðulegasti, var að tala
til barnanna og áminna þau um að vera ást-
úðleg í framkomu við þá, sem bágt ættu eða
væru ólánssamir, og sérstaklega ef drukknir
menn ættu í hlut. Og síðan bætti hann við:
„Ég byggi þetta á sjálfs míns reynslu, því að
þegar ég var drykkjumaður, vinalaus og
aumur, þá sendi Guð elskulegt stúlkubarn til
mín á götu úti til að ávarpa mig með hlýj-
um orðum, sem urðu til þess, að ég sneri mér
til Guðs og bað hann að hjálpa mér til þess
að hætta að drekka og lifa honum til dýrðar
og öðrum til blessunar, einkum börnum.
Þegar skólatíminn var úti, rétti ung stúlka
honum hönd sína og spurði með tárin í aug-
unum:
„Þekkið þér mig nú ekki aftur?“
Hann horfði á liana lengi og alvarlega, tók
báðar hendur liennar milli handa sinna og
sagði hægt og liátíðlega:
„Jú, elskaða unga stúlka! Það voru hlýju
orðin þín, sem þú mæltir til mín með þín-
um bamslega rómi, sem urðu mér til viðreisn-
ar. Ég fór að ráðum þínum!“
„Þá grét Rósa fögrum feginstárum og þakk-
lætis við Guð.
ICæru börn, sem þetta komið að beyra eða
lesa: Farið að dæmi Rósu litlu:
„Hallid aldrei á aumingjann,
elskið heldur sem bróður hann,
liversu sem flatt liann fellur“.
Kurteis
drengur
„Þú skalt standa upp fyrir hinum grá-
hœrða og lieiðra gamalmennið, og þú
skalt óltast Guð þinn; ég er Drottinn“.
— 3. Mós. 19, 32.
Einu sinni steig gamall og fátækur
maður inn í strætisvagn, troðfullan af
fólki. I sömu andránni stóð unglingspilt-
ur upp úr s'æti sínu og sagði:
„Gerðu svo vel, seztu í sætið mitt“.
Gamli maðurinn tók þessu boði auð-
vitað feginsamlega og settist í sætið.
„Af hverju bauðstu mér sætið þitt?“
spurði liann drenginn.
„Af því að þér eruð gamall maður, en
ég ekki nema léttfær drenghnokki. Eg á
hægra með að standa en þér“.
Því miður er allt of lítið af slíkri auð-
mýkt og kurteisi hjá ungu fólki á vorum
dögum. En samt er það til og því ungu
fólki fjölgar óðum, sem sýna í verkinu
hugarfar og lipurð drengsins, sem hér
er lýst.
Æskumenn! Keppist á í því að fara að
dæmi þessa ljúflynda drengs!
Kennið í brjósti um þá og ávarpið þá eins
og þejr væru vinir ykkar og bræður.
Kenn mér að tala,
kteri Jesús,
eða þegja,
ef þá vinnst betur.
Gullepli í skálum
úr skíru silfri —
svo eru orð töluð
á tíma réttum.
Þýtt.