Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 9

LJÓSBERINN
201
eins með börnin og blóinin. Honum gat ekki
skilizt, að það væri tilvinnandi að liorfa á
þau. „Eins og það sé nokkuð ánægjulegt“,
liugsaði liann, þegar hann sá að menn brostu,
þegar þeir liorfðu á leik barnanna. „Það er
óskiljanlegt, að nokkur skuli kætast yfir því,
sem ekkert er í varið“.
Dag nokkurn, þegar bermaðurinn stóð á
verði fyrir utan liliðið, eins og bann var van-
ur, tók liann eftir litlum dreng, á að gizka
þriggja ára að aldri, sem kom út á engið
til að leika sér. Þetta barn var fátæk.lega til
fara, klætt í stakk lir sauðskinni, og var eitt
að leika sér. Því nær óafvitandi veitti her-
maðurinn barninu atliygli. Það, sem liann
fyrst tók eftir, var að litli drengurinn liljóp
6vo léttilega yfir engið, að það var eins og
bann svifi á endunum á stráunum. En þegar
bann seinna virti fyrir sér leik hans, varð
hann ennþá meira bissa. „Við sverð mitt“,
sagði hann að lokum, „þetta barn leikur sér
ekki eins og önnur börn! Hvað ætli það hafi
fyrir stafni?“
Barnið lék sér aðeins örfá skref frá ber-
manninum, svo að liann átti liægt með að at-
buga livað það hafðist að. Hann sá, að það
rétti út hendina til að veiða býflugu, sem
sat á röndinni á blómabikar, og var svo hlaðin
af blómadufti, að hún með naumindum gat
lyft vængjunum til flugs. Sér til mikillar
undrunar sá hann, að býflugan lofaði barn-
inu að taka sig, án þess að reyna að forða sér,
og án þess að stinga það. En þegar litli dreng-
urinn var búinn að ná býflugunni á milli
tveggja fingra, liljóp bann að rifu í múrnum,
þar sem fjöldi af býflugum hafðist við, og
setti hana þar niður. Og þegar liann þannig
hafði lijálpað þessari býflugu, flýtti hann sér.
að hjájpa annarri. Allan daginn horfði lier-
maðurinn á, að drengurinn veiddi býflugur
og flutti þær til heimkvnnis síns..
„Þetta er sá kjánalegasti drengur, sem ég
nokkurntíma hef séð“, liugsaði liermaðurinn.
„Hví ætli honum liafi dottið í hug að fara
að hjálpa þessum býflugum, sem svo liæg-
lega^geta bjargazt án hans aðstoðar, og sem
þar að auki geta stungið hann með brodd-
inum? Hverskonar maður mun hann verða,
ef liann lifir ?“
Litli drengurinn kom dag eftir dag aftur
og lék sér á enginu, og hermaðurinn gat ekki
annað en furðað sig á lionum og leikjum
hans. „Það er undarlegt“, bugsaði hann, „nú
hef ég staðið á verði fyrir utan þetta lilið
full þrjú ár, og allan þennan tíma lief ég ekki
séð neitt, sem liefur getað lirifið liuga minn,
nema þetta barn“.
En liermaðurinn var ekki allskostar ánægð-
ur með barnið, því það minnti hann á hræði-
legan spádóm gamals Gyðingaspámanns. Hann
hafði sem sé spáð, að eitt 'sinn mundu frið-
artímar ríkja á jörðunni. Á þúsund ára tíma-
bili. mundi engu blóði úthellt, engar styrjaldir
eiga sér stað, en mennirnir mundu elska hver
annan eins og bræður. Þegar hermaðurinn
liugsaði um, að jafn ógurleg ósköp mundu
rælast, fór hrollur um liann, og hann tók
fast um spjótið, eins og til að styðja sig við
það.
Því meira sem hermaðurinn veitti drengn-
um athygli, því oftar hugsaði liann um þús-
und ára friðarríkið. Að vísu óttaðist bann
ekki, að það væri þegar komið, en lionum
geðjaðist ekki að vera neyddur til að bugsa
um það, sem var jafn andstyggilegt.
Dag nokkurn, þegar litli drengurinn var
að leika sér á milli blómanna á fallega eng-
inu, kom hellirigning. Þegar barnið sá hversu
stórir og þungir droparnir voru, sem féllu
niður á smágerðu liljurnar, varð hann aug-
ljóslega hræddur um fallegu vinina sína.
Hann hljóp þá til þeirra stærstu og fegurstu
af þeim, beygði stinna stöngulinn, sem blómið
sat á, til jarðar, svo að regndroparnir komu
á neðri liliðina á blómststurbikurunum. Og
þegar hann var búinn að liagræða þannig
einum blómsturstöngli, flýtti liann sér til
])ess næsta og beygði stöngulinn á sama liátt,
svo að blómsturbikararnir sneru niður. Því
næst fór liann til þess þriðja o.g fjórða,
þangað til öll hlómin á enginu voru varin
gegn ofsarigningunni.
Hermaðurinn hrosti í kampinn, þegar liann
sá bvað drengurinn bafði fyrir stafni. Ég er