Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
203
Mmaöarleysimiarnir
EFTIR WILLEN BUUR
Myrkrið var að falla á.
Eyðilegur, rennblautur þjóðvegur ligg-
Ur framundan, með djúpum hjólförum
eftir heniiannavagna og regnvatnið flæð*
ir yfir veginn. Tvö bÖi*n í gömlum slitn-
tun fötum brjötast þaí áfram móti régri-
luu ög háústétóFniiiiuhi.
Bóndi kemur akandi eftir veginum í
vagni, sem beitt er fyrir mögrum hesti.
Bóndinn liafði fy rir nokkru koftlið auga
ó börnin og hafði fylgt þeim eftir, hann
ók fram á þau og kallaði til þeirra: „Vilj-
'ð þið sitja í?“ Hann gat ekki heyrt,
hverju þau svöruðu, fyrir hávaðanum í
‘'torminum, en á svipstuftdu höfðu börn-
1U hlaupið upp í vagninn, og hjúfrað sig
þétt saman í sætinu við hlið bónd-
ans,
„Hvað heitið þið?“ sagði bóndinn vin-
gjarnlega.
„Mei og Jan“, svaraði eldra barnið.
„Og hvað eruð þið gömul?“
„Eg er tíu ára og bróðir minn 7 ára“,
var svarið.
„Hvar eigið þið heima?“
„Hvergi“, svaraði telpan með sinni
þýðlegu rödd og drengurinn bætti við:
«Við erum úr næstu sveit, en faðir okkar
var hermaður og féll í stríðinu, en mamma
°hkar veiktist og dó. Já, hún dó úr inflú-
Pnsu. Við urðum að fara að heiman, því
®Bt lá undir skemmdum af vatni, við sváf-
Ulu úti um nætur. Það gat mamma ekki af-
borið, hún fékk svo háan liita og —“
Nú kom gráthljóð í röddina og löng al-
varleg þögn ríkti meðal þeirra. Bóndinri,
senl var góðlijartaður maður, reyndi að
hugsa upp ráð, til að hjálpa þessum litliíi
bágstöddu börnuhi, en fyrst varð hann
að vita meira um þau.
„Hvert fóruð þið svo, þegar móðir
ykkar var dáin?“
„Við fórurn til þorpsins, þar sem móð-
ursystir okkar bjó, ásamt manní sín-
um og bornum. „Þau geta lofað ykkur
að véra“, sagði inamma, „og eitthvað af
hiat múriu þau einnig geta gefið ykkuí,
þar tií þið getið komið ykkur betur fyrir,
því svo getið þið komist á barnaheimili
fyrir foreldralaus börn“.
Litla stúlkan stundi við tilhugsunina
um að fara á barnaheimili, lienni var það
auðsýnilega ógeðfelld hugsun.
„Jæja, og hvernig fór svo, stúlka mín?“
spurði bóndinn.
„Við gengum í marga daga, á nóttinni
sváfum við á ýmsum stöðum, fólk var
gott við okkur og gaf okkur bæði mat
og drykk“.
„En við vorum nú alltaf svöng fyrir
því“, bætti drengurinn við. „Ó, livað ég
er svangur núna“.
Bóndinn fann til innilegrar samúðar,
er liann liorfði á andlit drengsins, sem
var mjög fölt og magurt.
„Þegar við komum til þorpsins, voru