Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 14

2or,
^ ÖSBERINN
henduir, sem börðu, hún bljóp upp til að
opna hurðina, ef til vill voru það lienn-
ar eigin börn, sem stóðu úti. Hún hrökk
Upp af svefninum. Hún skalf af kulda
og kveikti ljósið með titraridi hÖndutri:
— Klukkan sló ellefu. Hún taldi slögin.
Hún hafði þá sofið í rúmar tvær klukku-
stundir. En nú var ábyggilega barið á
útidyrnar. Gat það verið maðurinn lienn-
ar, sem hefði gleymt einhverju; það kom
ekki oft fyrir. Hún tók ljósið, gekk liægt
fram og opnaði dyrnar. Fyrir utan stóð
bóndinn frá bóndabænum.
„Ég bið prestsfrúna afsökunar. Það er
lítil stúlka heima hjá okkur mikið veik,
konan mín veit ekki, hvað hún á að gera.
Það er ókunnugt barn, ja — þau eru
eiginlega tvö —“ stamaði liann. Þetta
var svo óvanalegt, augu prestskonunnar
voru svo fjarlæg.
„Sögðuð þér, að börnin væru tvö?“
spurði hún umsvifalaust.
„Já“, sagði bóndinn, „lítil stúlka og
lítill drengur, sem ég fann á þjóðvegin-
um, þegar ég kom frá kaupstaðnum“.
„Ég kem þá!“ Allt hið fjarlæga og
sljólega var sem liorfið af yfirbragði lienn-
ar. „Eg ætla bara að skrifa miða til
mannsins míns, og láta hann vita, hvert
ég fer, svo hann verði ekki hræddur,
þegar hann kemur heim og húsið er
mannlaust“.
Eftir litla stund voru þau á leið til
bóndabýlisins. Bóndinn gekk á undan og
prestskonan gekk á eftir, sveipuð í stórt
sjal. Þau börðust á móti veðrinu. Það
hvein og ýlfraði svo hátt í storminum,
að þau gátu ekki heyrt hvort til ann-
ars. Þau lierlu sig því á móti veðrinu,
til petfs að komast sem fyrst á áfariga-
staðinn.
Á bóndabænum hafði það gerzt, að
Jan litli hafði vaknað við þrautastunur
systur sinnar. Litli drengurinn var þegar
viss um, að systir lianS væri veik. Hann
fikraði sig áfram í myrkrinu fram að dyr»
unum og komst inn í herbergi hjónanna
og tókst, með talsverðri fyrirhöfn, að
vekja þau. Bóndakonan, sem hafði aldr-
ei verið yfir mikið sjúkum börnum, vissi
ekkert annað ráð en senda til prestsset-
ursins.
Unga prestskonan beygði sig yfir veika
barnið, sem kvartaði sárt í hitaóráði.
„Mamma!“ kallaði það aftur og aftur.
Það mátti heyra mikla þjáningu í and-
vörpum hennar. Bóndakonan stóð við
hliðina á rúminu og horfði á þær með
glöggu augunum sínum.
„Frúin ætti að taka í bendi telpunnar
og vita, hvort hún róast ekki“, sagði hún
stillilega.
Prestsfrúin tók liina brennheitu hendi
barnsins og strauk um vanga hennar. Hún
sá, að ró færðist yfir litla sjúklinginn.
„Það verður að sækja lækninn“, sagði
hún, eftir dálitla stund, með ákveðinni
röddu. Hún undraðist sjálf, live ákveðin
hún var.
„Já, það má til“, sagði bóndinn, „svo
framarlega, sem fært er fyrir hestinn“.
Tveir tímar liðu, þar til læknirinn
kom, og allan tímann sat prestsfrúin við
sjúkrabeð hinnar veiku telpu. Jan sat
á skemmli við hlið frúarinnar. Hann var
glaðvakandi framan af, en svo tók svefn-
inn að sækja á liann meir og meir, þar
til liann sofnaði með höfuðið við kné
hennar.
/*