Ljósberinn - 01.11.1946, Blaðsíða 17

LJÓSBERINN
209
Því lengra sem leið á sumarið, og blöð-
in á trjánum í skemmtigörðunum fengu
greinilegri svip liaustsins, urðu erfiðleik-
arnir æ meiri á því lijá börmnn götunnar
að finna sér hvílustað yfir nóttina. Það
var kalsalegt hjá þessum tötralega klæddu
börnum að liggja úti um regnkaldar
haustnætur. Um langan tíma svaf Jim
og vinur bans „Gulrótin“ í tómri sykur-
tunnu, sem nálgaðist það að líkjast hunda-
kofa. Einstöku sinnum unnu þeir sér svo
mikla peninga, að þeir gátu leigt sér rúm
í einliverju hinna mörgu gistihúsa, er
voru í fátækrahverfinu. Þar var þurrt
og hlýtt, en aftur á móti moraði þar af
lús og veggjalús, enda höfðu þeir áiæið-
anlega misst vænan hlóðsopa, þegar þeir
héldu á burt snemma á morgnana.
Mörgum sinnum handtók lögreglan
Jim, vegna þess að hann svaf iiti. Venju-
lega slapp hann með nokkur vel útilátin
högg, en einu sinni dró lögregluþjónn
hann fyrir dómara, sem gaf honum alvar-
Uga áminningu. Jim reyndi nú eftir
fremsta megni að forðast lögregluna, en
skömmu seinna fór illa fyrir honum.
Eitt kvöld, þegar þokan lá eins og þykk-
Ur hjúpur yfir London, liafði Jim leitað
sér skjóls undir tröppum. Það var langt
fiá því að vera mjúkur eða þægilegur
staður. En drengurinn var hungraður og
dauðþreyttur, enda féll liann brátt í
djúpan svefn. Seint um kvöldið var liann
vakinn. Ungur maður, sein virtist vera
Uniboðsmaður liúseigandans, þreif í
handlegg lians og hristi hann óþyrmilega.
An þess að eyða tímanum í spurningar
°g útskýringar, dró liann drenginn út á
gótu og kallaði á lögre'gluþjón. Og svo
varð Jim að fara á lögreglustöðina. Þar
fékk hann svefnstað, en morguninn eftir
var liann leiddur fyrir dómarann.
„Eru fleiri, Smith?“ mælti dómarinn
við lögregluþjóninn.
„Já, herra dómari. Munaðarlaus dreng-
ur, Jim Jarvis, var handtekinn fyrir að
sofa undir tröppum“.
„Er það í fyrsta skiptið?“
„Nei, herra dómari, í annað sinn“.
„Það er leiðinlegt fyrir hann. Sex dag-
ar á vinnuhæli. Viljið þér færa það inn
í embættisbókina?“
„Já, herra“.
Jim tók þessari sex daga hegningu eins
og maður. IJann fékk þó minnsta kosti
liúsaskjól og mat, og það var lionum mik-
ils virði. í staðinn varð liann að vísu að
erfiða á vinnuhælinu og vera undir járn-
hörðum aga.
Skammt frá, þar sem hinn mikli fisk-
markaður var og fisksalarnir hlupu um
með skrítnu, risastóru leðurhattana,
liafði gömul kona kjötbúð. A hverjum
morgni verzlaði hún þarna. Auk kjöts
hafði móðir Dorothy ýiniskonar sælgæti
t. d. soðna kampalampa, kræklinga,
krabba og liumra, en gómsætasti réttur-
inn, er hún bafði á boðstólum var nýreykt
síld. Það var jafnan ös hjá móður Doro-
thy. Og álengdar stóð alltaf liópur af
soltnum „götuflökkurmn“. Hjartagæzka
hennar var á livers manns vörum.
Jim þótti gaman að standa og horfa
á þessar dásamlegu vörur, er hér voru
til sýnis. Væri heppnin með honum, var
eitt víst, hann verzlaði við móður Doro-
thy. Dag nokkurn, þegar götusalan hjá
honum liafði gengið mjög illa, og liann
var því eðlilega banhungraður, stóð hann
við söluborðið og liorfði á nokkra sjó-