Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 4

216
LJÓSBERINN
lega lækni Páls postula, og síðan ritaði Lúkas
liana í guðspjalli sínu og þar getið þið sjálf
lesið liana í Nýjatestamentinu ykkar.
Þegar engillinn var búinn að flytja þeim
þessi skilaboð, þá stóð í þessum sömu svifum
mikill fjöldi liimneskra hersveita lijá engl-
unum, sem lofuðu Guð og sögðu:
DýrS sé GuSi í upplíœSum og friSur á
jörSu, meS þeim mönnum, sem hann hefur
velþóknun á“.
Enginn veit, live lengi þessi dásámlegi við-
burður varaði. En er englarnir voru farnir
til bimins aftur, þá sögðu fjárliirðarnir liver
við annan:
„Vér skulum fara rakleiSis til Betlehem og
sjá þennan athurS, sem or&inn er og Drottinn
hefur kunngjört oss“.
Og þeir fóru með skyndi niður blíðarnar
til borgar Davíðs. Borgin var full af ferða-
fólki, úlföldum og múlösnum, vögnum og
kerrum, því að Ágústus keisari bafði skipað
að skrásetja þar alla, sem væru af húsi og
kynþætti Davíðs. Og sá kynþáttur var enn
fjölmennur, þótt eigi væri hann í hárri virð-
ingu né auðugur. Af þessari skrásetningu
leiddi, að gistihús bogarinnar var meira en
fulskipað; þau Jósep. og María urðu því að
láta fyrirberast í fjárliúsi, því að ekki var
rúm fyirr þau í gistihúsinu.
Og þarna í f járbúsinu fundu liirðarnir frels-
ara sinn og allra manna, reifaðan og liggjandi
í jötu. Skýrðu þeir nú frá því, sem við þá
liafði verið talað um barn þetta. Og allir
fögnuðu binni dýrðlegu gjöf GuSs.
Þegar fjárbirðarnir litu á sveininn, fannst
þeim auglit GuSs brosa við sér fullt af eilíf-
um kœrleika.
Hafið þið beyrt þessa sögu? Einu sinni
var fátæk kona á Englandi. Hún liafði farið
til borgar og keypt þar sitt af liverju og
nú þrammaði hún beimleiðis með þunga
böggla. Þá mætti hún Georg V., konungi
Breta, sem ók í vagni, en Iiún vissi þó ekki,
að það var konungur. IConan kallar til öku-
mannsins og segir: „Nemið þér staðar lítið
eitt!“ Konungur bað bann þá að staldra við.
„Hvers beiðist þér, kona góð?“ spurði
konungur blíðlega.
„0, getið þér ekki tekið þungu bögglana
mína upp í vagninn“, kallaði bún, „þar er
nóg rúm fyrir þá“.
„Það geturn við ekki“, mælti konungur,
„því að ferðinni er beitið í allt aðra átt;
en þér getið fengið mynd af mér í staðinn“.
En konan lét á sér skilja, að liún kærði sig
ekki um mynd af manni, sem liún þekkti
ekki vitund; bann ætti heldur að bjálpa sér
með bögglana, því að þeir væru svo þungir.
Konungur lagði þá stóran silfurpening í
lófa bennar, kvaddi síðan konuna og ók leið-
ar sinnar.
Konan stóð grafkyrr litla stund og borfði
á eftir vagninum; leit síðan á peninginn;
sá bún þá myndina af George konungi á
peningnum. Hún þóttist þá óðara vita, livers
kyns var, og sagði: „Þetta liefur þá verið
sjálfur konungurinn — ég bef þá séð auglit-
konungsins — þetta var enginn annar en
bann sjálfur“. — — Og bún var svo glöð
og liugfangin af þessu, að lienni varð nú
úr þessu liægðarleikur að bera þungu böggl-
ana sína. —
Það var á jólanóttina, sem við mennimir
fengum að sjá auglit GuSs — auglit kon-
ungsins ljórna fyrir okkur í jötunni í Betle-
bem. Og liver sem í raun og veru sér auglit
bans öðlast við það sælan þrótt til að bera
sínar þungu byrðar.
Við eigum Frelsara, sem vill veita okkur
eilíft líf frá synd og dauSa og hjálpa okkur
til að bera allar okkar þungu byrðar. Þess
vegna skulum við nú segja livert með öðm,
stór og smá:
„DýrS sé GuSi í upphœ&um!“
C. L. Toft.