Ljósberinn - 01.12.1946, Page 5

LJÓSBERINN
217
EGAR María í Nazaret
var lítil stúlka, hafði
hún mjög gaman af
sögum, sem byrjuðu
svona: „Einu sinni“,
eða „Fyrir mörgum,
mörgum árum“. En
þegar hún varð eldri,
fór lienni að þykja mest í varið þær sögur,
sem sögðu frá einhverju, sem enn væri ekki
fyllilega komið á daginn — einhverju, sem
fjöldi manna vonaði að bráðlega mundi ger-
ast.
Mamma Maríu liafði það til að segja stund-
um við hana: „María litla, einn góðan veður-
dag mun Guð, Drottinn, senda landi voru og
þjóð voldugan foringja“.
tít af þe ssu varð María ákaflega forvitin
°g spurul. „Hvenær kemur hann? Fæ ég að
8já hann?“ spurði liún. Og móðir hennar
svaraði: „Við vitum ekki livenær hann kem-
ur, María mín góð; vér þráuin öll að sjá
hann, og vér væntum lians fastlega öll“.
„Hvernig verður hann?“ spurði þá María.
„Hverjum verður hami líkur?“
„Sumir segja, að liann muni verða voldugur
°g mikill konungur“, sagði móðir hennar.
„Aðrir liugsa sér, að hann verði sigursæll liers-
Jmfðingi, og leiði hermenn vora til stórkost-
lcgra sigurvinninga. Enn aðrir segja, að hann
uiuni verða einstakur og ágætur kennari,
fræðari, sem muni gera alla menn vitra, og
uð hann muni hjálpa okkur til þess að verða
góðir menn, fullkomnir og sælir. Við vitum
þetta ekki — en við þráum hann öll“.
Þá sagði María hrifin: „Ó, ég vona að liann
komi sem allra fyrst — svo að ég fái að sjá
hann“.
En dagarnir liðu og mánuðirnir liðu. En
María litla stækkaði og liélt áfram að vaxa,
þangað til að liún var orðin stór og falleg
og fullvaxin stúlka. En foringinn mikli var
enn ókominn.
Þá myndi María segja: „Þegar ég var smá-
telpa, var mamma vön að segja mér sögu um
voldugan friðarhöfðingja og foringja, sem
koma myndi. Síðan er liðinn langur tími, og
enn er Hann ókominn liingað“.
„Já, það er langur tími“, myndu þá vinir
hennar segja‘, en við bíðum allir, bíðum og
vonum, vonum og bíðum. Við vitum, að Guð
ætlar að senda þennan mikla foringja. Við
verðum að lialda áfram að vona“.
„Já, vissulega, við verðum að halda áfram
að vona“, sagði María. —
Morgun einn, þegar litla húsið var svo
unaðslegt og hreint, sat María þar sem sólar-
ljósið flæddi inn um opnar dyrnar. Hún
horfði langt burt á grænu hæðirnar. Og langt
um lengra burtu gat hún séð vatnið. Og langt
fyrir ofan liæðirnar sá liún hvít ský, sem
sigldu um bláan himingeiminn. Og hún var
að liugsa um þennan Eina, sem korna skyldi.
Og allt umhverfis liana var sólarljómi og
kyrrð — kyrrð og sólarljómi.
Þá gerðist mjög, mjög undursamlegur at-
burður. Guð sendi sendiboða sinn til að tala
við hana.
Og þessi var hoðskapur Guðs:
„Guð ætlar að senda þér lítinn son, María.
Þú átt að kalla hann Jesús, því að það þýðir
sá, sem frelsar oss. Guð mun senda þér Heil-
agan Anda sinn og hinn litli sonur ykkar
mun verða voldugur. Hann mun verða nefnd-
ur Sonur Hins Hæsta. Hann mun verða leið-
toginn, 8em allir eru að bíða eftir“.