Ljósberinn - 01.12.1946, Síða 6
218
LJÓSBERINN
Og svo varð enn meira sólskin og kyrrð í
kringum liana. Og ásjóna Maríu ljómaði af
undrun og fögnuði. ,JÉg er ambátt Guðs“, sagði
María mjög bljúg og bóglát. „Verði það, sem
Guð liefur fyrirheitið. Ég er ekkert lirædd!
Ég er reiðubúin að gera það, sem Guð vill“
Var þetta ekki gleðilegur leyndardómur?
Og það var ennfremur undursamlegur leynd-
ardómur: Hinn voldugi friðarliöfðingi, sem
allir böfðu vonast og beðið eftir, átti að verða
litla undrabarnið hennar Maríu. Þetta var
loforð Guðs — fyrirheit Guðs — og það
lilýtur að vera áreiðanlegt og satt.
Nú bjó María í litlu húsi, sem hún átti
sjálf; eiginmaður liennar var Jósep, trésmið-
urinn. Hún sagði honum frá þessum gleðilega
leyndardómi, og þau tóku nú til að undirbúa
allt í félagi, bæði saman, til þess að taka nú
forkunnar vel á móti litla ungbarninu. Og
María var svo glöð yfir því að liún bafði
lært að sjóða, búa til góðan og hollan mat
og að sauma, prjóna og viðhafa þrifnað og
hreinlæti.
„Ég verð að reyna að gera heimilið okkar
elskulegt, unaðslegt og veizlubúið fyrir ung-
barnið, sem Guð ætlar að senda okkur“, liugs-
aði liún, „og ég verð að búa til mjúkan, lít-
inn klæðnað, mátuleg föt, sem verða að vera
tilbúin handa Honum, og sauma þau með
mínum vönduðustu og fínustu nálsporum.
Jósep verður að smíða honum fallega vöggu“.
Og þannig bjuggu þau út í félagi, bæði sam-
an, allt, sem þurfti til þess að taka á móti
ungbarninu. — Þetta voru ánægjulegustu og
sælustu stundirnir, sem María hafði nokkru
sinni lifað.
Einn daginn færði Jósep henni fréttir.
„Keisarinn hefur lögboðið að við verðum
öll að fara til að skrifa nöfnin okkar á lista
í fæðingarborg okkar“, sagði bann við Maríu.
„Ég var fæddur í Betlehem. Við verðum
að fara þangað, bæði saman. Þetta er löng
leið, en ég ætla að fá asna lianda þér, svo að
þú getir riðið, og ég skal annast þig“.
Og svo lögðu þau bæði af stað. Þetta var
verulega löng leið, þau ferðuðust í fulla þrjá
daga, og þó að Jósep hugsaði vel um Maríu,
var hún orðin mjög þreytt, þegar þau komu
að kvöldi þriðja dagsins til lítillar borgar, og
Jósep sagði:
„Þetta er Betlehem“.
Þau leituðu fyrir sér að húsi, þar sem þau
gætu gist. En þann dag bafði fjöldi manna
komið til Betleliem, og öll bús voru troðfull.
Jósep nam staðar við gistihús eitt, þar sem
margir þreyttir menn böfðu fengið húsaskjól.
„Getum við fengið hér náttstað í nótt?“
spurði hann. \
Þeim var sagt, að öll lierbergi væru full-
skipuð, en vera mætti, að þau gætu fundið
eitthverl skot í peningshúsunum. — Jósep
teymdi þá asnann gætilega gegnum þrengslin
í gistihúsgarðinum. I fjarsta horni garðsins
fann hann gripahús, þajr sem nautgripir og
asnar voru stundum hýstir um nætur.
„Hér er einmitt tilvalinn staður handa
okkur“, mælti liann þakklátur.
Svo bjó liann Maríu mjúkan beð úr lieyi.
Syfjulegu uxarnir í peningshúsinu stóðu vörð
á meðan hún gekk til hvílu og brátt féllu allir
í fastasvefn. Það var kolamyrkur í penings-
húsunum, en stjörnurnar blikuðu og skinu á
næturhimninum fyrir utan. Og þar í myrkr-
inu og kyrrðinni kom Guðsgjöf til Maríu.
Hún hélt Honum í faðmi sér, þessum fín-
gerða, litla, nýfædda sveini. Hún hafði haft
með sér sumt af mjúku smábarnafötunum
lians og vafði liann í þau. Vaggan, sem Jósep
hafði smíðað, hafði örðið eftir heima, svo
María. varð nú að svipast um eftir hvílu
lianda barninu. En sjáðu, þarna er tréjata,
þar sem bóndinn gaf uxunum í heyið. Þetta
var öldungis eins og vagga í lögun, og heyið
var mjúkt eins og mýksta sæng. María lagði
því ungbarnið sitt í jötuna.
Og þegar María vakli þarna yfir barninu
sínu, var hjarta hennar barmafullt af fögn-
uði. „Ég þakka þér, Guð, fyrir þessa dýr-
mætu gjöf“, sagði hún. „Ég þakka þér, þakka
þér, Guð, fyrir það 'að þú hefur látið fyrir-
heit þitt rætast“.