Ljósberinn - 01.12.1946, Page 8

220
LJÓSBERINN
NÆ.TURGESTURINN
Eftir Onnu Baadsgaard
INHVERNTÍMA um þær mund-
ir, sem sumarleyfið var á enda,
voru börn séra Bangs Kjeld og
Ingiríður, ein heima á prestssetr-
inu. Foreldrar þeirra liöfðu brugið sér í næsta
kaupstað. Sama morguninn, sem þau lijónin
fóru af stað, stóðu börnin við liliðið á aldin-
garðinum og horfðu á eftir þeim; þá urðu
þau bæði ósköp kvíðafull. Það var eins og
þau könnuðust ekki við sig heima, þegar
pabbi og mamma voru farin; þeim fannst
svo undarlega tómlegt alstaðar. Af því að
þetta gerðist í sumarleyfinu, þá var kennslu-
konan ekki heldur heima. Enginn var heima
aðrir en þau, nema tvær stúlkur, Anna og
Bodil, og var sú síðari lítil og ljóshærð og
mátti varla annað heita en barn líka.
Kjeld og Ingiríður léku sér úti í aldingarð-
inum allan fyrri hluta dagsins og reyndu að
telja sér trú um, að þau skemmtu sér eins
vel og vanalega. En er leið að miðdegi, þá tók
að rigna. Fór þeim þá að leiðast í tómum
stofunum og flýðu út í eldhúsið á náðir
stúlknanna, en þær voru þá í óða önn að taka
hýði af baunum; þau systkinin fengu heila
hrúgu af baunum og fóru þau þá að lijálpa
til. Það var orðið svalt úti af regninu og yl-
urinn, sem streymdi frá eldavélinni, var þess
vegna einkar notalegur. Kisa var þar gul-
bröndótt, kölluð Branda, og ketlingur hjá
henni, kolsvarlur á helginn og var því kall-
aður Svarti-Pétur; kisa sat inni undir elda-
vélinni og malaði af kappi.
„Æ, hún er leiðinleg, þessi rigning“, sagði
Bodil. „Ráðsmaðurinn og kona hans fóru á
markað í borginni; þau óku í opnum vagni
og hafa auðvilað orðið holdvot14.
Ingiríður fleygði óðara baunahýðinu, sem
hún hélt á, og leit upp með liræðslusvip.
„Eru þau farin lika? Við erum þá alein
heima í dag. Ó, það er svo útúr hérna“.
„Hvað er þetta? Það kemur þó líklega
ekkert tröll að taka þig, Ingiríður!“ sagði
Kjeld röskur í bragði. „Og svo er ég nú lijá
ykkur!“ Hann rétti sig upp í sæti sínu, því
að hann vissi af því, að hann var nú fullra
12 ára.
,JEg held nu ekki , sagði ^Vnna, „að okkur
sé mikið lið í þér, öðrum eins hnokka“.
Kjeld litli stokkroðnaði við þetta. Honum
þótti heldur lítið gert úr sér og ætlaði að
fara að svara einhverju þessari ókurteisi, en
þá var barið bylmingsbögg á dyrnar, sem lágu
út að garðinum. Þá hrukku þau öll saman.
Hænsnahundurinn, sem liét Molly og lá og
svaf í körfu undir eldhúsborðinu, vaknaði
nú og fór að ólmast og gelta.
«Þey, þey, Molly! Þegiðu nú eins og
steinn!“ sagði Anna; kom þá í Ijós, að Iiún
var liuguðust af þeim öllum. „Við verðum þó
að vita, hver það er“.
Hún stóð upp og gekk fram til að ljúka
upp. Ingiríður þokaði sér fast að Kjeld á
bekknum, þar sem þau sátu.
Tveir menn stóðu fyrir dyrum úti. Þeir
voru allir rennvotir og forugir af riguingunni
og þeir voru ekkert árennilegir í sjón.
Annar þeirra gekk fram, þreif af sér húf-
una og vék sér að önnu.
„Má ég segja eins og er, kæra ungfrú? Við
erum iðnaðarsveinar á ferðalagi. Það stendur
víst ekki svo á, að við getum fengið lítils-
háttar miðdegisverð hérna“.
„Jú, gerið þér svo vel. Komið þér inh. Ég
skal gá að, hverju við höfum leift“, sagði
Anna.
Mennirnir gengu nú inn og settust við eld-
lnisborðið. Molly gekk undrandi í kringum