Ljósberinn - 01.12.1946, Side 11

LJÓSBERINN
223
eitthvað svart á hreyfingu, eins og maður sæti
þar á hækjum sínum og væri að fela sig bak
við hægindastólinn.
Ingiríður liljóðaði upp yfir sig. ,,Æ, góði
bróðir minn, farðu ekki þangað inn. Við skul-
um heldur kalla á liana önnu!“
Tennurnar í Kjeid nötruðu af liræðslu, en
hann vildi láta sjá, að liann væri hvergi
hræddur og sagði því, að Ingiríði væri óhætt
að reiða sig á liann. Hann væri líka eini
karlmaðurinn á lieimilinu.
„Hver er þar?“ hrópaði hann með svo
dimmri röddu, sem liann gat kreist upp úr
sér.
Þá fór svarta vofan á kreik og kom fram
á gólfið. Og nú sáu börnin, að það var stór,
svartur — loðinn hundur!
Þegar þáu sáu það, hvarf þeim allur ótti
og þau hlógu dátt af fögnuði. En Svarti-Pétur
hvæsti og teygði fram klærnar. Það var eins
og honum fyndist, að hundurinn væri miklu
hættulegri óvinur en húsbrotsþjófur hefð'i
getað verið.
Kjeld selti kertið frá sér og hrá báðum
örmum um hálsinn á Lubba, en Luhbi liorfði
á hann sínuin stóru og skýru augum.
„Þú gerir okkur ekkert rnein, — það sé ég
á ]>ér“, sagði Kjeld. „En þú ert víst soltinn
og þyrstur. Við verðum að fara út í eldliús,
Ingiríður, og reyna að finna eitthvað handa
iionum“.
Svona vildi það til, að „húshrotsþjófuriim'4
tók sér bólfeslu á prestssetrinu. Það kont
seinna upp úr kafinu, að Luhbi var flæking-
ur, og af því að þeim Molly kom dável sam-
an, þá fengu börnin að halda honum. Þessi
vesiings lieimilislausa skepna fékk nú hið
bezta heimili, og Kjeld og Ingiríður fengu
nú þann vin, þar sem Lubbi var, sein aldrei
þreyttist á að sýna þeim tryggð og liollustu.
Ba rnavísur
á jóiunum
Hér er bjart og lilýtt í kvöld,
heilög gleöi og f? i'8ur;
en mun þá engum œfin köld?
Ójú — því er miöur.
Uti flýgur fuglinn minn,
sem forönm söng í runni;
ekkert hús á auminginn y
og ekkert scett í munni
Frostiö hart og hriöin köld
hug og krafta lamar; —
œ, ef hann ver'Sur úti’ í kvóld,
hann aldrei syngur framar.
Ljúfi Drottinn, líttu á hann!
leyföu «S skíni sólin!
láttu ekki aumingjann
eiga bágt um jólin.
Drottinn, þú átt þúsund rá<5
og þekkir ótal vegi;
sendu lijálp og sýndu náS,
svo hann ekki deyi.
Sig. Júl. Jóhannesson.