Ljósberinn - 01.12.1946, Síða 12

Hungandi gréinar Daro-trcsins mynda oft nýja stofriáj
þégar þær snertu jörðu; og einstakt fíkjutrc gat þannig
niymíað lieilan lund. Nel gat séð úr sínu lláa sæti svo
8tóra hópa af antilópum, að slíkt hafði liúrt aldreí íyrf
séð. Það voru Gnuer, Aryelfcr, stökkgeitur og zebra-
dýr og gíraffar. Þegar þessar hjarðir komu auga á
ferðamannalestina, hættu þær að híta, slörðu með
iindrun á hvíta tjaldþakið og flúðu.
Á næturnar gætti King, með fótinn bundinn við
tré, tjaldsins, sem Nel svaf í. Þessi vörður var svo
öruggur, að Stasjo áleit óþarft að kveikja bál í kring-
um tjaldstaðinn. Aflur á inóti kveikti liann alltaf hál
á næturnar. Hann hugsaði með sér, að ljón hlytu að
vcra liér, þar sem allt var fullt af antilópuin, og strax
fyrstu nóttina heyrði hann oft ljón öskra inni í eini-
berjarunnunum, sem uxn í fjalluhlíðunum allt í kring.
Oft þaut nashyrningur, másandi og blásandi, upp
fyrir franiun ferðafólkíð, en þótt það væri vani hans
að ráðast á allt, sem á vcgi hans varð, vék liann þó til
hliðar, þcgar hann kom augu á King. King hætti ekki
að elta nashyrningana fyrr en Stasjo skipaði honum
að hætta. Afríku-fíllinn hatur þessi dýr. Þegar liann
finnur spor þeirra, leitar liann þau uppi og berst við
þau. Oftast verða nashyrningarnir að láta undan siga.
Þrátt fyrir logandi eldinn nálguðust ljónin tjald-
húðirnar. Þefurinn af hestunum freistaði þeirra. En
þegar King fór að leiðast öskur þeirra og lét ógn-
andi rödd sínu þruma í nælurkyrrðinni, þögnuðu þau.
Nú tóku áhyggjur og óróleiki Stasjo að aukast. Þau
fóru aðeins tíu kílómetra á dag, og til strandarinnar
voru ennþá meira en þúsund kilómetrar — löng og
hættuleg Icið lá frain undan þeim.