Ljósberinn - 01.12.1946, Page 13

kurförin
ftir HENRYIÍSIENWEWICZ
Ef þau hittu Waliima-þjóðflokkinn ætlaði Iiann
að bjóðu þcim ríkuleg lauu fyrir liermenn, sem gætu
fylgt þeim til hafsins. Eu hann vissi eklci, hvort hon-
utn myndi takast, að finna þennan þjóðflokk. Hann
var, þar að auki, hræddur uni að rekast á villta þjóð-
flokka, einnig óttaðist hann hin erfiðu fjöll, tse-tse-
flugurnar og frumskógana, þar sem ekkert vatn var
að fá. Svefnsýkin var líka ægileg hætta.
Hér tun hil hálfan kílómetra í hurtu var stór Mani-
ok-akur, og á honum sáust fleiri svartar manneskjur,
sem auðsjáanlegu unnu að akurstörfum. „Negrar!“
hrópaði hann og sneri sér að Nel. Hjarta hans barðist
órólega. Honum datt í hug, að snúa strax við og fela
sig milli akacianna. Kannske voru þessir negrar mjög
villtir og grimmir, og þau gætu átt von á öllu hinu
skelfilegasta.
Fiminta dag ferðarinnar reið Stasjo með Nel á King,
því þau voru komin í þykkt belti af akaciutrjám, sem
uxu svo þétt, að hestarnir komust aðeins eftir þeim
slóða, sem fíllinn ruddi. — Langir þyrnarnir skildu
jafnvel spor eftir í hinni þykku húð Kings. Loksins
grisjaði meir í lundinn og á milli greinanná sást víð-
áttumikill frumskógur. En þegar þau komust út úr
skóginum, kom Stasjo auga á nokkuð nýstárlegt.
Hann komst hrátt að þeirri niðurstöðu, eftir nánari
umliugsun, að það væri bezt að sjá, hvernig færi um
þelta fyrsta mót þeirra með negrum. Iiann stýrði því
King í áttina til akursins. í söniu nnind benli Kali
á trjáþyrpingu'og sagði: „Mikli herra, þarna er negra-
þorp, og hér vinna konur á ökrunum. Á ég að nálgast
þær?“ „Við skulum fara þangað saman“, sagði Stasjo.
„Þú gctur 6agt þeiin, að við séum vinir þeirra".