Ljósberinn - 01.12.1946, Qupperneq 14

Niðurl.
6ETLEHEMSBARNIÐ
*
Helgisaga eftir
ITLI drengurinn kom gangandi
mjög hægt, þrýgti saman fingr-
unum til þess að ekkert læki nið-
ur eða rynni útaf. Á meðan hann
var á leiðinni til hermannsins, horfði hann
etöðugt og áhyggjufullur á vatnsögnina, sem
hann var með, og tók því ekki eftir því, að
hermaðurinn hafði ldeypt í brýrnar og var
ýgldur á svip. Loks nam drengurinn staðar
fyrir framan hann og bauð honum vatnið.
Á meðan liann var á leiðinni liöfðu þykku,
Ijósu lokkarnir hans fallið’ lengra og lengra
niður yfir enni hans og augu. Hann liristi
höfuðið mörgum sinnum til þess að koma
hárinu frá augunum, svo hann gæti litið
upp. Þegar honum loks tókst það, og hann sá
hörkulega svipinn á andliti hermannsins, varð
hann samt ekki hræddur, en stóð kyrr og
bauð honum með yndislegu brosi að súpa
á vatninu, sem Iiann kom með. En hermaður-
inn vildi ekki þiggja góðgerðasemi af þessu
barni, sem hann leit á sem óvin sinn. Hann
leit ekki niður á fallega andlitið þess, en
stóð teinréttur og óhreyfanlegur og lést. ekki
skilja, hvað bamið vildi gera fyrir hann.
En drengnum gat heldur ekki skilizt, að
að hinn vihli gera hann afturreka. Hann
brosti sífellt jafn vongóður, tyllti sér á tær
og rétti upp hendurnar, eins liátt og liann
gat, til þess að hái hermaðurinn ætti hægar
með að ná í vatnið. Hermanninum fannst
sér aftur á móti svo misboðið með því að
Selmu Lagerlöf
barn ætlaði að hjálpa honum, að liann þreif
um spjótið til að reka drenginn á flótta.
En nú bar svo við, að hitinn og sólskinið
streymdu svo ákaft niður á hermanninn, að
hann sá rauðar eldglæringar fyrir augurn sér,
og lionum fannst eins og heilinn í höfði sér
ætlaði að bráðna. Hann varð hræddur um, að
sólin mundi drepa sig, ef liann þegar í stað
fengi ekki svölun.
Og örvita af ótta yfir þeirri hættu, sem
hann var í, lét hann spjótið falla til jarðar,
tók barnið með báðum höndum, lyfti því
upp og slokaði allt, sem hann gat, af vatn-
inu, sem það hafði í lófunum.
Það var aðeins lítið eitt af vatni, sem hann
á þennan hátt fékk á tungu sína, en það þurfti
lieldur ekki meira. Jafnskjótt og liann liafði
bragðað vatnið, streymdi mildur svali um all-
an líkama hans, og honum .fannst ekki leng-
ur sem hjálmurinn og brynjan væri sem
steikjandi farg. Sólargeislarnir höfðu misst
banvænan mátt sinn. Skrælþurrar varir hans
urðu aftur mjúkar, og rauðum eldglæringiun
brá ekki framar fyrir augu hans.
Áður en hann hafði fengið tíma til að
veita öllu þessu athygli, var hann búinn að
setja barnið niður. Það hljóp út á engið og
fór að leika sér. Þá sagði hann undrandi við
sjálfan sig: „Hvers konar vatn var það, sem
barnið gaf mér? Það var ágætis drykkur. Ég
verð að láta því þakklátssemi mína í ljósi“.
En þar eð honum var illa við litla dreng-