Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 16

228
LJÓSBERINN
var stór, liellulagður garður, umgirtur af
byggingum og -á þeim voru tveir opnar vegg-
svalir, livor upp að annari. Iíafði konung-
urinn fyrirskipað, að hátíðahaldið fyrir börn-
in í Betlehem skyldi fara fram á efri vegg-
svölunum.
Samkvæmt ákveðnu boði konungsins hafði
þessum veggsvölum verið breytt þannig, að
þær líktust yfirþöktum göngum í fögrum trjá-
garði. Undir þakinu vöfðust vínviðargreinar,
niður úr þeim löfðu vínþrúgukönglar, og
meðfram veggjunum voru granat- og gullepla-
tré, sem voru þakin þroskuðum ávöxtum.
Gólfin voru þakin rósablöðum, sem voru svo
þétt og mjúk undir fæti sem gólfábreiða,
og meðfram handriðunum, loftlistunum,
borðunum og lágu legubekkjunum, alls stað-
ar var vafið blómfestum úr skínandi bvít-
um liljum.
1 þessum blómagarði voru hingað og þang-
að vatnsþrær úr marmara, þar sem gull- og
silfurgljáandi fiskar léku sér í kristalstæru
vatni. I t^rjánum sátu állavega litir fuglar
frá fjarlægum löndum, og í fuglabúri sást
gamall hrafn, sem krunkaði í sífellu.
Þegar hátíðin byrjaði, streymdu börn og
mæður inn á veggsvalirnar. Undir eins við
inngönguna í böllina voru börnin færð í
bvít klæði með purpurabryddingum og blóm-
sveigar voru látnir á dökku bárkollana þeirra.
Konurnar komu inn klæddar rauðum og
bláum fötum, með hvítum slæðum, sem
béngu niður frá höfuðskýlu, sem var þakin
með gullpeningum og festum. Sumar þeirra
bám börn sín á öxlunum, sumar leiddu syni
sína, aftur aðrar báru þau börn, sem voru
feimin og hrædd, á liandleggnum.
Konurnar settust á gólfið á veggsvölunum.
Þegar þær voru seztar, komu þrælar og settu
lág borð fyrir framan þær; á þau var borinn
fram ágætur matur og drykkur, eins og
sæmdi í konungsveizlu, og allar þessar ánægðu
mæður átu og drukku, án þess að glata nokkru
af þeim tígulega og yndislega virðvdeika, sem
er mesta prýði kvennanna í Betleliem.
Meðfram veggjum veggsvalanna var fylkt
tvöfaldri röð af hermönnum með alvæpni,
sem því nær voru hulin af blómfestum og
ávaxtatrjám. Hermennirnir stóðu grafkyrrir,
eins og þeim kæmi ekkert við það, sem gerð-
ist í kringum þá. Konurnar gátu þó ekki
varist þess, að líta við undrandi augum á
þessa herklæddu menn. „Hvað Iiafa þeir að
gera hér?“ livísluðu þær. „Heldur Heródes,
að við kunnum ekki að hegða oss sómasam-
lega? Heldur hann, að það þurfi svona marga
bermenn, til þess að hafa auga á okkur?“
En aðrar svöruðu livíslandi, að það væri
eins og við ætti hjá konungi. Heródes sjálf-
ur héldi aldrei svo veizlu, að bús lians væri
ekki fullt af hermönnum. Það væri til heið-
urs við gestina, að þessir liervæddu liermenn
stæðu þarna og héldu vörð.
Við byrjun liátíðarinnar voru litlu börnin
feimin og óframfærin og höfðust við í nánd
við mæður sínar. En brátt lifnaði yfir þeim,
og þau fóru nú að gæða sér á öllu því sæl-
gæti, sem Heródes hafði á boðstólum handa
þeim. — Það var töfrastaður, sem Heródes
hafði búið litlu gestunum sínum. Þegar þau
gengu hringinn í kring eftri veggsvölunum,
sáu þau býflugnabú, og hunang úr þeim gátu
þau fengið sér, án þess að nokkur skapill
býfluga aftraði þeim. Þau sáu tré, sem beygðu
greinar sínar, þungar af ávöxtum, niður til
þeirra. 1 einu horninu voru töframenn, sem
allt í einu göldruðu vasa þeirra fulla af
leikföngum, og í öðru liorni var dýratamn-
ingamaður, sem sýndi þeim tvö tígrisdýr,
sem voru svo meinlaus, að þau gátu setið
á bakinu á þeim.
En í þessari paradís, með öllum sínum
dásemdum, var þó ekkert, sem jafnt breif
athygli þeirra og langa röðin af hermönn-
um, sem stóðu grafkyrrir með fram annari
hliðinni á veggsvölunum. Blikandi lijálmarn-
ir, alvörugefin og drembileg andlitin, og
stuttu sverðin í skreyttum slíðrum, seiddu
augu þeirra til sín.
Allan tímann á nieðan þau voru að leika
sér og hlaupa um, liugsuðu þau í sífellu um
liermennina. Fyrst höfðust þau við í hæfi-