Ljósberinn - 01.12.1946, Qupperneq 17
LJÓSBERINN
229
legri fjarlægð frá þeim, en þau langaði til
að koma nær þeim og atliuga, hvort þeir
voru í raun og veru lifandi og gætu hreyft sig.
Glaðværðin og veizlugleðin jókst við livert
augnablik, svo liermennirnir voru sífellt
grafkyrrir. Bömunum fannst óskiljanlegt, að
nokkur gæti verið svo nálægt vínberjaköngl-
unum og öllu hinu góðgætinu, án þess að
hreyfa liönd, til þess að ná sér í eitthvað af
því.
Að síðustu gat einn drengjanna ekki leng-
ur ráðið við forvitni sína. Hann nálgaðist
hljóðlega — og reiðubúinn til að leggja á
flótta — einn af liinum lierklæddu, og þeg-
ar hermaðurinn lireyfði sig ekki, kom hann
nær. Loks var liann svo nálægt honum, að
hann gat snert skóreimar lians og legghlífar.
Þá, allt í einu, eins og þetta hefði verið
óheyrilegur glæpur, fóru herklæddu menn-
irnir á stjá. Með óstjórnlegu æði réðust þeir
á börnin og tóku þau. Sumir sveifluðu þeim
yfir liöfði sér eins og skotvopnum, og hentu
þeim á milli lampa og blómfesta yfir hand-
riðið á veggsvölunum ofan í hallargarðinn,
þar sem þau rotuðust á marmaragólfinu.
Sumir brugðu sverðum og ráku börnin í gegn,
en aðrir slógu höfðum þeirra við vegginn,
áður en þeir hentu þeiin niður í niðdimm-
an garðinn.
Fyrstu augnablikin eftir árásina ríkti al-
ger þögn. Litlu líkamarnir svifu enn þá í
loftinu, konurnar voru agndofa af skelfingu.
En allt í einu vöknuðu aumingja konurnar
til vitundar um livað gerzt hafði, og með
samstilltu skelfingarópi ruddust þær á móti
hermönnunum.
Það voru enn þá nokkur börn uppi á vegg-
svölunum, sem ekki höfðu verið tekin í
fyrstu atlögunni. Hermennirnir eltu þau, og
mæðurnar fleygðu sér niður fyrir fætur þeirra
og þrifu með berum höndum um nakin sverð
þeirra, til að afstýra banahögginu. Nokkrar
konur, sem búnar voru að missa böm sín
í dauðann, réðust á hermennina, og reyndu
að hefna þeirra með því að kyrkja morðingj-
ana.
Meðan á þessari ringulreið stóð, skelfing-
arópin ómuðu í liöllinni, og grimmdarleg-
ustu ofbeldisverk voru framin, stóð hermað-
urinn, sem vanur var að vera á verði, við
borgarhliðið, lireyfingarlaus ofan við stig-
ann, sem lá niður frá veggsvölunum. Hann
tók engan þált í bardaganum og morðunum.
Aðeins reiddi hann sverð sitt á móti þeim
konum, sein heppnast Iiafði að ná í hörn
sín og ætluðu að flýja með þau ofan stig-
ann, en það eitt, að sjá hann þungbúinn og
lireyfingarlausan, fannst þeim svo ægilegt, að
flótlakonurnar fleygðu sér heldur yfir grind-
verkið eða hörfuðu aftur inn í bardaga gaura-
ganginn, lieldur en að eiga það á hættu, að
komast fram hjá honum.
„Voltigius hefur vissulega farið rétt að
ráði sínu, að fela mér þetta hlutverk“, hugs-
aði hermaöurinn. „Ungur og óvarkár her-
maður mundi hafa yfirgefið varðstöð sína
og ruðst út í liringiðuna. Ef ég hefði látið
tælast héðan, mundi að minnsta kosti hálfur
tugur af börnum liafa komizt undan“.
Þegar liann var að hugsa um þetta, tók
hann eftir ungri móður, sem liafði þrifið
barn sitt, og kom nú á hröðum flótta æðandi
á móti honum. Enginn þeirra hermanna, sem
hún varð að þjóta frain hjá, gat stöðvað
liana; þeir voru í áflogum við aðrar konur,
og þess vegna komst hún alla leið að end-
anum á veggsvölunum. „Þarna er ein, sem
er rétt komin að því að sleppa!“ hugsaði
liermaðurinn. Hvorki hún eða barnið eru
særð. Ef ég hefði nú ekki verið liér — —“
Konan kom með svo miklum hraða á móti
lionum, að það var eins og liún flygi, og
honum vannst því ekki tími, til að greina
nákvæmlega andlit liennar eða barnsins.
Hann otaði aðeins sverðinu á móti þeim,
og með barnið í fanginu æddi hún á móti
því. Hann hjóst við því, að bæði hún og
barnið féllu á næsta augabragði til jarðar,
rekin í gegn.
En í söniu andránni lieyrði hermaðurinn
rciðilega suðu yfir Iiöfði sér, og strax á eft-
ir fann hann til ákafs sársauka í öðru aug-