Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 18

230
LJÓSBERINN
ann. Sársaukinn var svo ákafur og kvala-
fullur, að liann varð höggdofa og ringlaður
og sverðið datt úr hendi hans.
Hann fór með hendina upp að auganu, náði
í býflugu og skildist, að það, sem valdið
hafði ógurlegu kvölunum, var aðeins það,
að litla dýrið liafði stungið hann með broddi
sínum. Leiftursnöggt laut hann niður til að
ná sverði sínu í von um, að ennþá væri ekki
of seint að stöðva flóttamennina.
En litla býflugan hafði leyst vel af hendi
hlutverk sitt. Á þeim stutta tima, sem hún
varði lil að blinda hermanninn, hafði unga
móðirin ætt framhjá honum ofan stigann,
og þó liann þyti á eftir henni, gal hann ekki
fundið hana. Hún var horfin, og í stóru höll-
inni gat enginn fundið hana.
Næsta morgun var kesjumaðurinn, ásamt
nokkrum félögum sínum, á verði rétt innan
við lilið borgarinnar. Það var snemma dags,
og þunga hliðinu hafði nýlega verið lokið
upp. En það leit út fyrir, að engum hafi
dottið í hug, að hliðið yrði opnað þenna
morgun, því engir hópar af akuryrkjumönn-
um streymdu út úr bænum, eins og vant var
á morgnana. Allir íbúar Betlehemsborgar
voru svo fullir. skelfingar yfir blóðbaði næt-
urinnar, að enginn þorði að yfirgefa lieim-
iii sitt.
„Við sverð mitt“, sagði hermaðurinn, sem
stóð og starði niður eftir mjóu götunni, sem
lá út að hliðinu, „ég lield, að það sé óhyggi-
leg ráðstöfun hjá Voltigiusi. Það hefði verið
betra að láta hliðin vera lokuð og láta leita
í sérliverju húsi í borginni, þangað til liann
liefði fundið drenginn, sem slapp lir veizl-
unni. Voltigius býst við, að foreldrar lians
muni reyna að koma lionum liéðan hurt,
þegar þeir fá að vita, að búið sé að opna
hliðin, og hann vonar, að ég muni geta tekið
liann hér í hliðinu. En ég er hræddur um,
að það sé ekki lieppilegur útreikningur.
Hversu auðvell er ekki fyrir þá að fela barn!“
Og hann var að hugsa um, hvort þeir ef
til vill mundu reyna að fela bamið í ávaxta-
körfu á asna eða í stórri olíukmkku eða á
milli kornpokanna í kaupmannalest.
Á meðan hann stóð þannig og var að bíða
eftir því, að það yrði á einn eða annan hátt
reynt að gabba hann, kom hann auga á karl-
mann og kvenmann, sem hröðuðu sér niður
eftir götunni og nálguðust hliðið. Þau fóru
liratt, og litu óttaslegin í kringum sig, eins
og þau væru að flýja einhverja hættu. Mað-
urinn hafði öxi í liendinni, og hélt svo fast
um liana, eins og hann væri staðráðinn í því
að ryðjast áfram með valdi, ef einhver hefti
för lians.
En hermaðurinn horfði ekki eins mikið
á manninn og konuna. Honum datt í hug,
að hún væri jafn há og beinvaxin og unga
móðirin, sem slapp frá honum kvöldið áður.
Hann veitti því einnig athygli, að hún hafði
varpað kyrtlinum yfir höfuð sér. „Ef til vill
gerir hún það“, hugsaði hann, „til þess að
leyna því, að hún haldi á barni á handleggn-
um“.
Því mcira sem þau nálguðust, því glöggar
sá hermaðurinn móta fyrir barninu, sem
konan bar á liandleggnum, undir kyrtlinum.
„Ég er viss um, að það er hún, sem komst
undan í gær“, liugsaði hann. „Ég gat ekki
séð andlit hennar, en ég þekki háa vaxtar-
lagið. Og þarna kemur hún mi með barnið
á liandleggnum, án þess svo rnikið sem að
reyna að leyna því. Ekki hafði mig dreymt
um slíka heppni“.
Maðurinn og konan liéldu áfram hraðri
ferð sinni að hliðinu. Þau höfðu bersýnilega
ekki búizt við að verða stöðvuð þar; þeim
varð bilt við, þegar kesjumaðurinn lagði fram
spjótinu og varði þeim veginn.
„Hvers vegna aftrarðu okkur að fara út
á akurlendi,ð til vinnu vorrar?" spurði mað-
urinn.
„Þú skalt undir eins fá leyfi til að fara“,
sagði hermaðurinn, „aðeins verð ég fyrst að
atliuga, livað það er, sem kona þín hefur
falið undir kyrtli sínum“.
„Hvað ætli þar sé að sjá?“ sagði maður-