Ljósberinn - 01.12.1946, Qupperneq 19

LJÓSBERINN
231
inn. „Það er ekki annað en brauð og vín,
nestið okkar í allan dag“.
„Það getur verið, að þú segir satt“, mælti
hermaðurinn, „en ef svo er, hvers vegna snýr
hún þá undan, hvers vegna lofar liún mér
ekki fúslega að sjá það, sem hún heldur á?“
„Mig langar ekkert til að þú sjáir það“,
sagði maðurinn. „Og é{y ráðlegg þér, að lofa
okkur að komast framhjá“. Um leið reiddi
maðurinn upp öxina, en konan lagði liend-
ina á handlegg lians.
„Farðu ekki að fara í handalögmál!“ bað
hún hann. „Ég ætla að reyna dálítið annað.
Ég ætla að lofa Jionum að sjá það, sem ég
held á; ég er viss um, að liann gerir því ekk-
ert mein“.
Og með tígulegu brosi, fullu trúnaðar-
trausts, sneri hún sér að liermanninum og
lét kyrtillafið falla niður. 1 sama bili liörf-
aði hermaðurinn aftur á bak og lokaði aug-
unum, eins og hann hefði fengið ofhirtu í
augun af sterkum ljósgeisla. Það, sem konan
faldi undir kyrtlinum, ljómaði á móti lion-
um svo mjallhvítt, að liann í fyrstu gat ekki
áttað sig á, hvað það var, sem hann sá.
„Ég liélt, að það væri barn, sem þú bærir
á handleggnum“, mælti liann.
„Þú sérð á liverju ég held“, sagði konan.
Þá sá hermaðurinn loks, að það, sem ljóm-
aði og olli lionum ofbirtu, var ekki annað
en vöndull af hvítum liljum, sams konar teg-
undar og þær, sem spruttu úti á veginum.
En ljómi þeirra var miklu meiri og skærari.
Hann þoldi því nær ekki að horfa á þær.
Hann stakk liendi sinni inn á milli blóm-
anna. Hann gat ekki varizt þeirri liugsun,
að það væri harn, sem konan liéldi á, en liönd
lians fann ekki annað en svöl blómablöð.
Honum brá illa í brún, og í hræði sinni
hefði hann helzt viljað taka bæði manninn
og konuna til fanga, en hann komst að þeirri
niðurstöðu, að hann gæti ekki fært neina
ástæðu fyrir slíku liáttalagi.
Þegar konan sá, hvað hann var utan við
sig, mælti hún: „Viltu þá ekki lofa okkur
að fara?“
Hermaðurinn lét hljóður spjótið síga, sem
hann liafði haldið fyrir hliðopinu, og vék
sér frá.
Er konan hreiddi aftur kyrtilinn yfir blóm-
in, um leið og hún horfði á það, sem liún
har á liandleggnum, með blíðu hrosi. „Ég’
vissi, að þú mundir ekki vinna því mein,
ef þú aðeins fengir að sjá það“, sagði hún
, við hermarininn.
Svo flýttu þau sér áfram, en vörðurinn
stóð og liorfði á eftir þeim á meðan til þeirra
sást. Og á meðan liann gat fylgt þeim með
augunum, þóttist liann aftur viss um, að
hún hefði ekki aðeins liljuvöndul í fang-
inu, hejdur raunverulegt, lifandi barn.
Á meðan hann stóð þannig og horfði á
eftir tveimur vegfarendunum, lieyrði liann
há liróp ofan frá götunni. Það var Voltigius
og nokkrir menn, sem komu æðandi.
„Stöðvaðu þau“, kölluðu þeir. „Lokaðu hlið-
inu fyrir þeim! Látlu þau ekki komast und-
an!“
Og þegar þeir komu til liermannsins sögðu
þeir, að þeir liefðu komist á snoðir um dreng-
inn, sem komst undan. Þeir hafi leitað lians á
lieimili hans, en þá liafi hann aftur gengið
þeim úr greipum. Þeir hafi séð foreldra liaus
þjóta burt með hann. Faðir lians væri krafta-
legur, gráskeggjaður maður með öxi í liend-
inni, en móðirin há, heinvaxin kona, sem
héldi á barninu, földu undir kyrtlinum.
Á sarna augnahliki og Voltigius liafði sagt
frá þessu, kom Bedúíni ríðandi á röskleg-
um hesti inn um hliðið. Án J)ess að mæla
orð frá munni, þaut liermaðurinn að reið-
manninum, dró hann með valdi niður af
hestinum, varpaði lionum til jarðar, stökk
á hak liestinum og þeysti af stað.
Nokkrum dögum seinna reið hermaðurinn
um óttalegu fjallaöræfin, sem em í syðsta
hluta Júdeu. Hann var sífellt að elta flótta-
mennina tvo frá Betleliem, og hann var ekki
með sjálfum sér af ])ví að þessi árangurs-
lausi eltingaleikur virtist aldrei ætla að taka
enda.
„Það lítur vissulega út fyrir, að þessir menn
séu færir um að sökkva í jörðina“, mmdi
í honurn. „Hversu oft á þessum dögum hef