Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 20

232
LJÓSBERINN
ég ekki verið svo nálægt þeim, að ég lief
verið kominn að því að skjóta spjóti mínu
í barnið, og samt sem áður liafa þau gengið
mér úr greipum! Ég fer að halda, að ég nái
þeim aldrei“.
Honum fannst hann liuglaus, eins og sá,
sem finnur það á sér, að liann er berjast
við eitthvað, sem er ofurefli lians. Hann
spurði sjálfan sig, livort það gæti átt sér stað,
að guðirnir liefðu tekið að sér að vernda
þessa menn fyrir honum.
„Þetta er árangurslaust, ég ætti heldur að
snúa við áður en ég ferst af hungri og þorsta
á þessum öræfum“, sagði hann við sjálfan
sig hvað eftir annað. En svo varð hann ótta-
sleginn af því, sem fram við sig mundi koma,
ef hann kæmi aftur við svo búið. Það var
hann, sem tvisvar sinnum liírfði látið barnið
komast undan. Það var ólíklegt, að Voltigi-
us eða Heródes mundu fyrirgefa lionum
slíkt.
„Á meðan Heródes veit, að eitt af börn-
unum í Betlehem liefur komist undan, mun
liann sífellt kveljast af sama óttanum“, sagði
hermaðurinn. „Það er líklegt, að liann muni
leita sér fróunar í liugraun sinni með því að
láta krossfesta mig“.
Það var um hádegisbil, og hann kvald-
ist hræðilega á reið sinni um þetta skóg-
lausa fjalllendi eftir vegi, sem krókaðist um
djúpar dalskorur, þar sem ekki var minnsti
andvari. Bæði hesturinn og reiðmaðurinn
voru að því komnir að lmíga niður. Það voru
nú liðnar margar klukkustundir frá því, að
hermaðurinn liafði misst af förum flótta-
mannanna, og honum fannst hann hugdeig-
ari en nokkru sinni áður. „Ég verð að liiætta
við það“, liugsaði liann. „Ég held, að það sé
ekki tilvinnandi að elta þau lengur. Þau
liljóta að hafa farizt á þessum hræðilegu
öræfum“.
Þegar hann var að hugsa um þetta, sá
hann, að í standberginu, fast við veginn, var
hvelfdur liellismunni.
Hann sneri liesti sínum þegar að hellis-
munnanum. „Ég ætla að livíla mig stundar-
korn í þessurn helli“, hugsaði hann, „að því
loknu get ég svo haldið áfram eltingaleikn-
um með endurnærðum kröftum“.
Þegar liann ætlaði að fara inn í hellinn,
sá hann allt í einu dálítið einkennilegt. Báð-
um megin í liellismunnanum uxu fallegar
liljur. Þarna stóðu þær liáar og beinar, þakt-
ar blómum, sem gáfu frá sér töfrandi liun-
aiigsilm, og hópur af býflugum suðaði í kring-
um þau.
Þetta var svo furðuleg sjón á þessum ör-
æfum, að hermaðurinn gerði það, sem hann
aldrei liafði gert áður. Hann tók eitt stóra
livíta blómið og hafði það með sér inn í
hellinn. Hellirinn var hvorki djúpur eða
dinunur og þegar liann var kominn inn und-
ir livelfingu lians, varð hann þess var, að
þar voru þrír menn fyrir. Það var karlmað-
ur, kona og barn, sem lágu steinsofandi á
hellisgólfinu.
Aldrei hafði liermaðurinn fundið lijarta
sitt slá jafn ört eins og við þessa sjón. Það
voru einmitt flóttamennirnir þrír, sem hann
svo lengi hafði verið að reyna að finna. Hann
þekkti þau strax. Og hér lágu þau nú sof-
andi, ófær til að verja sig, algerlega á hans
valdi. /
Hann dró sverðið glamrandi úr slíðrum
og laut yfir sofandi barnið.
Hægt færði hann sverðið niður á móts við
hjarta barnsins og miðaði nákvæmlega, til
þess að liann gæti deytt það með einni stungu.
I miðri þessari lireyfingu staldraði hann
augnablik, til þess að virða fyrir sér andlit
barnsins. Nú, þegar hann var viss um að
bera sigur úr býtum, fann hann til grimmd-
arlegrar nautnar við að liorfa á fórnardýr
sitt.
En þegar liann sá barnið, jókst gleði lians
um allan lielming; því liann þekkti þar litla
drenginn, sem hann hafði séð leika sér að
býflugunum og liljunum á enginu fyrir ut-
an hliðið.
„Já, auðvitað“, hugsaði hann. „Það liefði
ég átt að vita fyrir löngu. Það er þess vegna,
að ég hef hatað það barn. Það er hann, sem
er fyrirheitni friðarhöfðinginn“.
Aftur lét liann sverðið síga, um leið og