Ljósberinn - 01.12.1946, Qupperneq 21

LJÓSBERINN
233
liann hugsaði: „Þegar ég legg liöfuð bams
þessa fyrir fætur Heródesar, in\ui hann áreið-
anlega gera mig að lífvarðarforingja sínum“.
Og á meðan liann færði sverðsoddinn nær
sofandi barninu, gladdist hann við að liugsa
með sjálfum sér: „í þetta skipti skal áreið-
anlega enginn skerast í leikinn og hrifsa
hann úr liöndum mér“.
En hermaðurinn hélt ennþá á liljunni, sem
hann hafði tekið í liellismunnanum, og á
meðan hann var í þessum liugleiðingum,
flaug býfluga, sem hafði leynzt í bikar blórns-
ins, allt í einu upp og sveimaði livað eftir
annað suðandi í kringum liöfuðið á honum.
Hermaðurinn lirökk við. Allt í einu mundi
hann eftir býflugunum, er litli drengurinn
hafði hjálpað, og liann minntist þess, að það
var býfluga, sem liafði hjálpað barninu til
að komast undan úr veizlu Heródesar.
Þessi hugsun ger,ði hann undrandi. Hann
hélt sverðinu kyrru og hlustaði eftir býflug-
unni.
Nú heyrði hann ekki lengur suðuna í litla
dýrinu. En þegar hann stóð þarna grafkyrr,
tók liann eftir þeim sterka angandi ilm, sem
lagði frá blóminu, sem hann hélt á í liend-
inni.
Þá duttu lionum í hug liljurnar, sem litli
drengurinn liafði lijálpað, og liann minntist
þess, að það var lilju-vöndull, sem hulið hafði
barnið sjónum hans og hjálpað því til að
sleppa út um hliðið.
Hann varð meira og meira áhyggjufullur
og kippti að sér sverðinu.
„Býflugurnar og liljurnar hafa launað lion-
um velgjörðir hans“, tautaði liann við sjálf-
an sig. Því næst datt honum í hug, að sá litli
hafi einnig eitt sinn auðsýnt honum sjálfum
velgerning, og sterkur roði hljóp í kinnar
hans.
„Getur rómverskur hermaður gleymt að
endurgjalda greiða?“ tautaði liann.
Dálitla stund átti hann í baráttu við sjálf-
an sig. Hann hugsaði um Heródes og eigin
ósk sína, að ryðja unga friðarhöfðingjanum
úr vegi.
„Það er ósæmilegt fyrir mig að deyða þetta
Vetrarkvöld
/ bládjúpi himinsins lýsandi loga
Ijómandi smásólna þásunda fjöld;
geislunum hella á hauður og voga,
á hrímþakta jökla um skamdegis kvöld.
Noröurljós marglitur guövefur glitrar,
Glampandi er loftiö, sem eldþrungiÖ haf,
brotnandi geislinn á bárunum titrar
þá brotsjóir megna’ ekki d8 fœra í kaf.
Guöjón Pálsson.
harn, sem hefur bjargað lífi mínu“, sagði
liann um síðir. Hann laut niður og lagði
sverðið við hliðina á barninu, til þess að
flóttamennirnir, þegar þeir vöknuðu, gætu
skilið, úr livílíkri liættu þeir liefðu sloppið.
Þá sá hann, að barnið var vaknað, það lá
og liorfði á hann með fögru augunum sínum,
sem ljómuðu eins og stjömur.
Og hermaðurinn féll á kné frammi fyrir
barninu.
„Herra, þú ert hinn voldugi“, sagði hann.
„Þú ert hinn máttugi sigurvegari. Þú ert sá,
sem guðirnir elska. Þú ert sá, sem getur fót-
um troðið liöggorma og sporðdreka“.
Hann kyssti fætur barnsins og gekk út úr
hellinum á meðan litli drengurinn lá og
horfði á eftir lionum með stórum, undrandi
barnsaugum.