Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 22

234
LJÓSBERIN3N
Auðæfi Dúnu
tJNA LITLA var indæl, lítil stúlka
Jangt upp í sveit. Ég inan ekki,
livað hún var gömul, en hún
var nýbúin að læra að tala vel
og skýrt, og gat lilaupið aftur og fram um
gólfið og sungið og leikið sér. Hana lilakk-
aði ósköpin öll til jólanna, sérstaklega lilakk-
aði liana til að sjá jólatréð og dansa kring
um það með systkinunum sínum litlu. En
mikið voru dagaruir lengi að líða; og svo
fóru börnin litlu að Iiugsa upp rað, til þess
að hafa það jólalegt, þótt jólin væru ekki
komin. Þau fengu svo lánaðan rokkinn henn-
ar mömmu, bræddu lítið vaxkerti ofan á
hærri uppstandarann, og svo tókust þau í
liendur, stigu kring um rokkinn og sungu
alla jólasálmana, er þau kunnu. Svona höfðu
þau það kvöld eftir kvöld. Þau þekktu sög-
una um elskulega jólabarnið, sem var svo
fátækt af heimsins auði, að það fékk ekki
aðra vöggu en jötu með heyi í f.yrir sængur-
föt. Dúna litla þekkti þessa sögu og elskaði
Jesúbarnið af öllu sínu unga hjarta. Hennar
auðæfi voru nú ekki mikil á jarðneskan mæli-
kvarða, því hún átti engan kjól til að vera
í á jólunum, og það var lieldur ekkert efni
til í liann. En þá tók systir hennar sig til
og saumaði ofurlítinn kjól á Dúnu upp úr
gamalli hlússutreyju, fagurblárri, og setti
rautt skraut á hann og í rauninni varð þetta
allra snotrasti kjóll. Og þá varð Dúna svo
fjarska glöð, lxoppaði um gólfið og sagði
með mikilli áherzlu:
„Ég vildi óska, að við yrðum alltaf fátæk
um jólin“._
Stóra systir, sem var að sauma, fékk tár
í augun af því að sjá, livað Dúna var glöð
í fátækt sinni og hún var hjartanlega sam-
mála Dúnu, að æskilegt væri, að glys og nægt-
ir þessa heims yrðu ekki svo mikil á heim-
ilinu þeirra, að það næði að eyðileggja hina
sönnu jólagleði.
„Vor auálegð sé að eiga liimnaríki,
vor upphefð breytni sú, er Guði líki,
vort yndi að feta í fótspor Lausnarana,
vor dýrðarskrúði dreyrinn Jesú mæti,
vor dýrðlegasti fögnuður og kæti
8é himinn hans“.
GuSrún Jónsdótdr.