Ljósberinn - 01.02.1957, Blaðsíða 8

— Auminginn, hann hefur víst lært af
bræðrum sínum, og foreldrar hans eru víst
ekkert betri. En hann getur ekkert gert að
því.
— Hann biður aldrei kvöldbænirnar sín-
ar. Hann kann ekki einu sinni „Faðir vor“,
það hefur hann sjálfur sagt.
— Það var ljótt að heyra; en þú mátt ekki
segja neitt ljótt um hann, því það er ekki
fallegt heldur. Og sem sagt, hér eftir mun
þetta verða öðru vísi. Ég hugsa að hann komi
bæði í sunnudagaskólann og K.F.U.M., ef þú
biður hann um það.
— Auðvitað ætla ég að biðja hann um það.
Hann verður að gjöra svo vel að koma með
þangað, sem ég vil.
Fyrir utan dyrnar stanzaði ívar aftur.
— Mamma er þetta skrítna, sem er í pok-
anum, mjög dýrt?
— Það kostar 2 krónur.
— Ekki meira? Ég fékk 5 krónur á af-
mælinu mínu.
— Þú getur vel keypt meira, vertu ró-
legur.
— Það var ljótt að ég vissi ekki um þetta
fyrr. ívar hélt í pilsið hennar mömmu sinn-
ar og þau gengu út portið, en allt í einu
stanzaði hann og benti á hlið hinum megin
við götuna.
— Sjáðu, þarna er hann!
Mamma kinkaði kolli.
— Hann stekkur í burtu, ef ég fer til hans.
Þú verður að reyna að gefa honum pokann
sjálfur. En passaðu að segja honum ekkert,
því þá vill hann ekki borða.
— Nei, nei, ég skal þegja. ívar hljóp til
hans.
— Hérna skaltu fá dálítið gott, sem
mamma keypti niðri í bæ. Það er alveg satt.
Það má borða það.
— Þú ert að plata mig. Óli ýtti pakkan-
um frá sér.
— Ég skal gefa þér krónu, ef ég er að
skrökva.
— Jæja þá. — Óli tók pokann og
opnaði hann. Þá varð hann hinn blíðasti í
málrómnum.
— Þakka þér fyrir; en má ég eiga þetta
allt?
— Já, já, borðaðu það bara, en vertu
fljótur.
6
ívar horfði eftirvæntingarfullur á leik-
bróður sinn draga stóra kúlu upp úr pok-
anum, hún var grágræn og ílöng mjórri í
annan endan, alveg eins og pera.
— Þú verður að fá eina líka. Þær eru svo
sætar.
Óli rétti honum eina stóra.
— Nei, þú átt að fá þær allar.
ívar langaði afar mikið að smakka á, en
hann var hræddur um að verða veikur.
Þegar pokinn var orðin tómur fóru þeir
að leika sér. Svona góður hafði Óli aldrei
verið fyrr. Hann sagði já við öllu, sem ívar
sagði. Hann bauðst meira að segja til að lána
honum skíðin sín, og hann inátti renna sér
í brekkunni eins mikið og hann vildi.
— Ætlarðu líka að koma með í K.F.U.M.?
spurði ívar. Hann var ekki svo lítið hissa
á því, hve meðgjörlegur félagi hans var orð-
inn.
— Það> getur vel verið. Við getum þá verið
samferða. Það er annars gott að fara bæði í
sunnudagaskóla og á samkomur.
Nú varð ívar ennþá meira hissa, og að
lokum varð hann að hlaupa heim og segja
mömmu hve vel hafði gengið.
— Óli er orðinn svo góður, að það er varla
hægt að þekkja hann aftur! kallaði hann
utan úr dyrum.
— Ég vissi, að það mundi fara þannig,
segði móðir hans og brosti.
— Ég hefi ekki reynt að ráða við hann
ennþá. Mér fannst ljótt að verða vondur við
hann, þegar hann var svona góður. En segðu
mér nú, það voru ekki venjulegar perur, sem
voru í pokanum?
— Jú, það voru venjulegar perur, þær
eru góðar, þegar þær eru notaðar eftir upp-
skriftinni í Biblíunni.
Stendur það í Biblíunni?
— Já, það held ég nú. Jesús segir, að vér
eigum að launa illt með góðu. Það er ágætt
meðal á móti vondum strákum, er það ekki
satt?
— Jú-ú-ú.
Það varð dálítil þögn, svo heyrðist lág
rödd:
— Ef ég hefði vitað, að það væru venju-
legar perur, þá hefðd ég smakkað á þeim
líka, þær hefðu dugað fyrir því.
LJ DSBERINN