Ljósberinn - 01.02.1957, Blaðsíða 17

V® & JC* iU V® ^ as»
eURNffl HENNffi MÖMM
Segðu alltaf satt
Það átti að yfirheyra 12 ára
dreng í mjög alvarlegu máli. Er
dómarinn hafði þvælt honum
fram og aftur, sagði hann:
— Faðir þinn hefur víst sagt
þér hverju þú skyldir svara, var
ekki svo?
— Jú, það gerði hann, svaraði
drengurinn.
— Einmitt það, hélt dómar-
inn áfram, hvað sagði hann þér
að segja:
Drengurinn horfði beint
framan í dómarann og svaraði:
— Hann sagði, að dómarinn
mundi reyna að flækja mig
með spurningum sínum og
koma mér í mótsögn við sjálfan
mig. En ef ég gætti þess að
segja aldrei annað en sannleik-
ann, þyrfti ég ekkert að óttast,
þá gæti ég svarað öllum spurn-
ingum hans hiklaust.
Aðeins einn Guð
Einu sinni spurði kennari
nokkur lítinn dreng um það,
hve margir guðir væru tii. —
Drengurinn svaraði:
— Það er aðeins til einn Guð.
— Hvernig veiztu það? spurði
kennarinn.
— Það er aðeins rúm fyrir
einn Guð, því að hann er allt í
öllu bæði á himni og jörðu.
Lygin er háskaleg
Bóndi nokkur átti hest, sem
var hættulega slægur og ætlaði
því að selja hann. Á meðan
hann var að tala við væntanleg-
an kaupanda um hestinn, stóð
litla dóttir hans hjá honum og
hlýddi á samtalið.
— Þessi hestur er svo gæfur,
sagði hann, að telpan þarna
gæti óhult staðið fyrir aftan
hann og fléttað tagl hans.
Hann mundi ekki hreyfa legg
eða lið.
Barnið hlustaði á lygi föður
síns og hélt, að þetta væri sann-
leikur. Dag nokkurn litlu síðar
var hún einsömul í hesthúsinu
og datt þá í hug að flétta taglið
á hestinum. Afleiðingin varð
sú, að hesturinn sló hana til
bana. Þetta hafðist upp úr lygi
mannsins.
Það borgar sig aldrei að
skrökva! j' -
Vel svarað
Schiller, skáldið mikla, lærði
á æskuárum sínum að leika á
hörpu. Nágranni hans, sem var
í nöp við hann, sagði eitt sinn
í hæðnisróm:
— Herra Schiller, þér leikið
eins og Davið, en reyndar ekki
eins vel.
Schiller lét ekki standa á
svarinu:
— Og þér, kæri vinur, talið
eins og Salómon, en reyndar
ekki eins viturlega.
Undursamleg vemd
Frægur maður, Thomas Plat-
er, var eitt sinn smali á æsku-
árum sínum. Einu sinni týndi
hann geit og var fram í myrk-
ur að leita að henni. 1 myrkr-
inu festist hann í þyrnirunna
og gat með engu móti losað sig.
Þarna varð hann þvi að láta
fyrirberast og sofnaði brátt ör-
magna af þreytu. Þegar hann
vaknaði um morguninn, sá
hann, sér til mikillar skelfing-
ar, að hann var rétt frammi á
brúninni á háu hengiflugi. Ef
hann hefði gengið einu skrefi
lengra í myrkrinu, hefði hann
steypzt fram af brúninni og
rotazt.
Drottinn hafði notað þyrni-
runnann til að bjarga honum.
Það er ég!
Þetta gerðist á samkomu í
London. Lítil stúlka kom til
mannsins, sem stjórnaði sam-
komunni og sagði:
—' Viltu biðja fyrir mér, en
ekki nefna nafn mitt.
Á bænastundinni bað maður-
inn fyrir stúlkunni:
— Ó, Drottinn, ég ber fram
fyrir þig litla stúlku, sem ekki
vill láta nafns síns getið. En þú
þekkir hana, Drottinn Jesús.
Gef henni f rið þinn og fullvissu
um hjálpræði þitt.
í salnum ríkti djúp kyrrð. En
allt í einu gall við hvell barns-
rödd.
— Það er ég, Drottinn, Það er
ég!
Hún vildi ekki fara á mis við
hjálpina.
Boðorðin
■ Skoti nokkur ætlaði að
ferðast til Landsins helga. 1
hrifningu sinni fór hann til
prestsins síns og sagði:
— Þegar ég kem til Sínal,
ætla ég að klífa efsta tindinn,
og þar uppi ætla ég að lesa boð-
orðin tíu upphátt.
Presturinn brosti við og
sagði: Ég skal segja þér eitt,
sem er enn meira afrek: Vertu
kyrr heima og haltu boðorðin.
Fegurð himinsins
Lítil telpa sat eitt sinn á
björtu vetrarkvöldi við glugg-
ann og horfði á störnubjartan
himininn. Hún virtist mjög
hugsi og var alvarleg á svipinn.
— Um hvað ertu að hugsa?
spurði móðir hennar eftir dá-
litla stund.
— Ég er að hugsa um það,
svaraði telpan, hve dásamlega
falleg „rangan“ á himninum er;
hversu miklu dásamlegra hlýt-
ur þá ,,réttan“ að vera, þegar
maður fær að koma upp í him-
ininn sjálfan og sjá hann inn-
anfrá.
Ol seint
—Þú hljópst ekki nógu hratt
sagði maður nokkur við ungan
mann, sem kom hlaupandi inn
á járnbrautarstöðina rétt á eft-
ir, að lestin rann af stað.
— Jú, svaraði hinn lafmóður,
en ég byrjaði of seint! —
Þannig fer fyrir mörgum í
lífinu. Margir vilja ekki taka
lífið alvarlega fyrr en það er
orðið of seint. Mundu því eftir
skapara þínum á unglingsárun-
um, áður en vondu dagarnir
koma og þau árin nálgast, er
menn segja um: Mér líkar þau
ekki.
UDSBERINN
15