Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 5

Hann spurði mig alúðlega, hvort ég vildi ekki
fara inn í íbúðina hans og leggja mig þar á
legubekk og vita, hvort mér batnaði ekki. Ég
grét enn meir og sagði, að mig langaði helzt
til að fara heim og hátta. Hann gaf mér strax
leyfi til þess, og ég fór.
Mamma varð hrædd, þegar ég kom heim og
sagði henni, að mér væri i]lt. Um þessar
mundir gekk sem sé mjög illkynjuð farsótt.
Ég háttaði niður í rúm og hrósaði happi yfir
að hafa sloppið svona vel við heimastílinn.
En happið stóð ekki lengi. Mér var ekkert
illt í höfðinu, en önnur óþægindi tóku brátt
að gera vart við sig. Mér fór að líða illa. Mér
var ljóst, að ég hafði ekki gjört rétt. Ég hafði
skrökvað að kennara mínum og mömmu
minni. Auk þess hafði ég hryggt frelsara minn
með því að skrökva. Ég liafði komizt undan
ávítum kennarans vegna stílsins, en ég hafði
bakað mér meiri vanlíðan vegna vondrar sam-
vizku. Loks fór ég fram úr rúminu, settist við
borðið og fór að skrifa stílinn. Ég varð að
ljúka við þennan stíl, og því næst ætlaði ég
að fara til kennarans og játa allt fyrir hon-
um.
Mamma kom inn til að spyrja hvernig mér
liði. Hún varð undrandi að sjá mig á fótum
og spurði, hvort ég vildi ekki fara upp í rúmið
aftur.
Ég þvertók fyrir það, og eftir nokkurn tíma
var ég búin með stílinn. Ég ætlaði að fara
fram til mömmu og segja henni frá öllu sam-
an, þegar dyrnar á herbergi mínu lukust upp
og kennarinn gekk inn. Hann var kominn til
að vita hvernig mér liði. Strax og ég sá hann,
fór ég að gráta og meðgekk allt fyrir honum.
Þegar því var lokið, leit ég á hann og bjóst
við, að hann væri hinn reiðasti. Ég varð ekki
lítið hissa, er ég sá, að hann var mildur á
svipinn. Hann lagði höndina á herðar mér og
sagði:
— Ingiríður mín, það er óttalegt að syndga,
en það er enn óttalegra að lifa 1 syndinni.
Henni fylgir alltaf ófriður í hjarta. Sá einn
getur verið af hjarta glaður, sem elskar Jesúm.
Þess vegna er ég glaður yfir því, að þú játaðir
synd þína. Það sýnir, að samvizka þín er vak-
andi, og þú getur ekki sætt þig við annað
en að gera rétt.
Ég rétti honum heimastílinn minn og sagði
t—------ riótnir ócuntíóannenn -------“
Nkhotas Gonrharoff
Hann var liðsforingi í
Rauða hernum — nú
krisfinn æsknlýös-
leiöiogi
Nicholas Goncharoff fæddist í Kiev í Rúss-
landi 1921. Hann er sem sé einn af þeirri kyn-
slóð, sem vaxið hefur upp í Rússlandi eftir
byltinguna.
Hann naut menntunar undir algjöru veldi
kommúnista. Faðir hans hafði unnið í utan-
ríkisþjónustunni fyrir byltinguna. Er komm-
únistar tóku völdin gerðist hann prestur í
orþódoksu kirkjunni. Nokkru síðar var hann
fluttur til Síberíu, og þar er hann enn. Móðir
Goncharoffs var ein af mörgum, sem létu lífið
í hungursneyðinni miklu á árunum eftir 1930.
Goncharoff var látinn halda áfram skóla-
námi. Árið 1931, er hann stundaði nám við
háskólann í Odessa, var hann skráður í Rauða
herinn. Hann gerðist liðsforingi í skriðdreka-
herdeild. Ári síðar var hann tekinn til fanga
af Þjóðverjum. Þriðji her Bandaríkjanna leysti
hann síðan úr fangabúðunum.
Goncharoff var staðráðinn í því að hverfa
ekki aftur heim til Rússlands. En nú höfðu
um leið, að ég skyldi aldrei segja ósatt fram-
ar.
Hér gerði mamma Elsu málhvild, en svo
hélt hún áfram.
— Það, sem ég nú hefi sagt, kann að virðast
smámunir einir, en það er langt frá því að
svo sé. Það eru sem sé engir smámunir að
syndga og glata friðnum úr hjarta sínu. Það
varð mér ljóst, er ég sveikst um að gera
heimastílinn minn. Ég vona, barnið mitt, að
þú munir vara þig á syndinni í hvaða mynd,
sem hún birtist.
— Það skal ég gera, svaraði Elsa. Henni
þótti sjálfri svo vænt um frelsara sinn, að
hún gat ekki hugsað sér að hryggja hann á
neinn hátt.
LJDSBERINN
21