Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 8

ANNA THALBITSER:

Vetrarfötin hans Harrys
Satja
Harry var 13 ára gamall og elztur af 6 syst-
kinum. Móðir hans, sem var búin að vera
ekkja í 4 ár, bjó í hrörlegu timburhúsi í út-
jaðri smábæjar nokkurs og hafði eftir lát
mannsins síns haft ofan af fyrir sér og börn-
um sínum með því að þvo fyrir fólk og gera
smáviðvik fyrir húsmæður bæjarins, þegar
þær þurftu á hjálp hennar að halda.
Húsið stóð á hæð nokkurri, sem kölluð var
„Blómsturhæð“. Það var ekki mikið af blóm-
um þar, en í þess stað voru hlíðar hæðarinnar
stöðugt þaktar taui, sem breitt var þar til
þerris, og bak við húsið átti fátæka ekkjan
dálítinn matjurtagarð, sem Harry og yngri
bræður hans gættu. Yngsta barnið var lítil
5 ára telpa, sem hét Kitty.
Það hafði aldrei verið hægðarleikur fyrir
frú Tofte að fæða heimilið. Munnarnir voru
margir og hún sjálf ekki þróttmikil. En hún
var iðin og nægjusöm og barðist ákaft við
fátæktina. Hún vildi heldur vinna hið erf-
iðasta verk en að þurfa að skilja börnin
við sig. Þegar hún fór að þvo fyrir fólk, og
það sá hversu vandvirk hún var, fékk hún
brátt næga vinnu. Hún saumaði líka vel og
stundum var hún fengin til sjúklinga. Hin
kyrrláta og rólega framkoma hennar gjörði
hana vel fallna til þess, og læknir bæjarins
vísaði því oft til hennar, þegar á hjúkrun
þurfti að halda.
Hún átti oft erfitt með að klæða börnin
sómasamlega. En fólk, sem hún vann fyrir,
gaf henni oft gömul föt, sem hún á kvöldin
saumaði úr föt handa börnum sínum.
Þetta gekk vel á meðan þau voru lítil. En
er þau stækkuðu, urðu þau vandlátari. Harry
leit oft með áhyggjusvip á bættu buxurnar
sínar og meira en gauðslitnu blússuna. Hann
hafði alltaf verið sérstaklega góður drengur
og stoð og stytta móður sinnar og kvartaði því
ekki.
Dag nokkurn sagði hann við móður sína:
— En hvað það væri gaman að eignast einu
sinni almennileg föt, eins og aðrir drengir.
Frú Tofte hætti andartak að þvo og strauk
sápulöðrið af höndum sér. Hún brá litum.
— Elsku drengurinn minn, sagði hún því-
næst. Þú mátt reiða þig á, að ég vildi óska,
að ég gæti klætt þig betur! Þú ert myndar-
legur og góður drengur og átt það skilið. Ef
til vill raknar bráðum úr fyrir okkur. Ef faðir
þinn hefði lifað ...
— Æ, nei, mamma, ég meina það ekki á
þann hátt, svaraði Harry. Þú ert bezta mamm-
an í öllum heiminum! En mér datt í hug, að
gaman væri að eignast ný föt í vetur eins og
hann Pétur.
Móðir hans leit á hann, og dauft bros lék
um varir hennar. Hann sat á þvottabala, sem
var þar á hvolfi og var að tálga spýtu með
vasahnífnum sínum. Svipur hans var mjög
einbeittur og hún vissi, að þegar Harry hafði
bitið eitthvað í sig, þá hætti hann ekki fyrr
en því var komið í framkvæmd, hversu erfitt
sem það kunni að virðast.
Bláu augun hans ljómuðu af einbeittni, og
hann hafði ýtt húfunni aftur á hnakka. Harry
var ekki beint laglegur, en þegar maður hafði
horft um stund á andlitið, fann maður að það
var ekki heldur ófrítt. Og horfði maður nógu
lengi, þá var það blátt áfram fallegt. Svipur-
inn í augunum gerði hann mjög geðþekkan.
— Hvernig ætlar þú að fara að því að fá
þau, Harry? spurði móðir hans. Ég hefi víst
ekki efni á að kaupa þau handa þér.
Það átt þú ekki heldur að gera, hélt dreng-
urinn áfram. Ég ætla sjálfur að vinna mér inn
peninga fyrir þeim, það er að segja, ef ég fæ
tíma til þess. Billy og Jack eru ekki mikið
yngri en ég, og þeir eru báðir duglegir bæði
að útbúa mat og við margt annað, og ég get
líka hjálpað þeim svolítið. Allt, sem ég þarf,
er, að þú lofir mér að reyna.
— Ég sé ekki við hvað þú getur unnið þér
inn peninga, Harry, í svona litlum bæ, sem
þessum, þar sem allir gera allt sjálfir. Þú
LJÓSBERINN
24