Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 9

getur hvorki selt blöð né burstað skó, það eru
nógir um það, og nú er verksmiðjan lokuð.
Og auk þess þurfið þið drengirnir að hugsa
um matjurtagarðinn fyrir mig eins og þið
hafið gert. Þið eruð allir góðir drengir og
mér til mikillar hjálpar; en John og Bent
eru enn of ungir til þess að vinna einir. Þeir
hafa nóg að gera að gæta Kittyjar. Þú ert dug-
legastur þeirra.
Harry lét sem hann heyrði ekki hrós móð-
ur sinnar, heldur endurtók. — Það, sem ég
þarf er að fá að reyna! Ég skal áreiðanlega
finna ráð.
— Þú skalt fá að reyna, drengur minn. En
stattu nú upp, því að ég þarf að nota balann.
Harry stökk glaðlega á fætur.
— Það er gott, mamma! Þarf ég að sækja
vatn? spurði hann og þreif fötu og stökk út
að brunni.
Næsta dag ætlaði Harry að reyna. Hann
fór snemma á fætur, og áður en hin börnin
vöknuðu, var hann búinn að sækja nóg vatn
til dagsins og höggva nægilegt brenni handa
móður sinni.
Þegar hann var búinn að borða morgun-
matinn sinn, leit hann á móður sína og ljómaði
af fögnuði, er hann sagði:
— Nú ætla ég að reyna, mamma.
— Gerðu það, drengur minn, og gangi þér
vel, sagði hún blíðlega.
Litlu seinna gekk hann hratt niður í bæ
með skóflu á öxlinni.
Hann hafði ákveðið verk í huga og flýtti
sér til þess að reyna að fá það.
Einn af aðalkaupmönnum bæjarins var
þekktur fyrir að eiga mjög vel ræktaðan garð.
en hann var nú búinn að liggja í gigt í tvo
mánuði og vorið var þegar komið.
— Þetta er fyrsta tilraun min, hugsaði
Harry, og hjarta hans sló ákafar, er hann barði
að dyrum hjá herra Baggers. Bara, að mér
takist vel upp, hugsaði hann með sjálfum
sér.
Gömul, vel klædd og myndarleg kona lauk
upp dyrunum og bauð honum inn í hreint og
þokkalegt eldhús.
Gamall maður sat í hægindastól í herbergi
við hliðina á eldhúsinu, og Harry gekk alveg
að honum.
— Ég vildi gjarnan bjóðast til að stinga upp
garðinn yðar, sagði hann kurteislega og tók
LJÓSBERINN
-------------------------(
A ÖLDUM HAFSINS
Á 14. öld voru þýzku Hansakaupmennirn-
ir nær einráðir um alla verzlun í Norður-Ev-
rópu. Þeir teygðu arma sína alla leið út til
íslands og þótti íslendingum yfirleitt gott við
þá að skipta. Verzlun Hansakaupmanna fór
hins vegar ekki alls staðar friðsamlega fram.
Skip þeirra voru yfirleitt vopnuð og urðu
þeir oft að berjast sér til varnar og sóknar.
Skip þeirra voru oft skrautlega búin. Lyft-
ingin var oft prýdd marglitum skjöldum og
byrðingurinn fagurlega skreyttur.
ofan. Ég skal gera það vej og ódýrt og vera
yður mjög þakklátur, ef ég gæti fengið þessa
vinnu.
— Og hver ert þú, ungi vinur minn? var
svarið.
— Harry Tofte, frá „Blómsturhæð".
Baggers og kona hans höfðu strax séð, að
hendur Harrys voru hreinar og hár hans vand-
lega strokið. Gömlu hjónin kinkuðu kolli hvort
til annars.
— Og hvers vegna óskar þú að fá þessa
vinnu? var næsta spurningin.
— Vegna þess, að móðir mín er ekkja, svar-
aði Harry og horfði einbeittur beint í augu
honum, og við eru mjög fátæk.
— Jæja, og hvað viltu svo fá fyrir það?
Harry horfði alvarlegur á gamla manninn.
— Það skal ég segja yður. Látið mig vinna
verkið, og síðan getið þér borgað mér eins og
yður finnst vera hæfilegt.
— Þú ert nú liðlegur í viðskiptum, sagði
25