Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 11

að hann hefði nokkurn tíma séð hana í öðr-
um fötum. Honum var ómögulegt að minnast
þess.
— Hún hafði einu sinni átt svartan kjól,
hugsaði hann, en — jú honum sleit hún út
fyrir tveimur árum, og úr því, sem eftir var
hafði hún saumað kjól handa Kitty.
Tvo bláa baðmullarkjóla og nokkrar svunt-
ur.
Hann snéri sér við og tók að ganga hægum
skrefum heim á leið.
— Allt, sem hún hefur unnið inn, hefur
farið handa okkur, hugsaði hann, veslings
mamma, og hún er þó svona góð!
Hann leit enn þá einu sinni við í áttina til
búðarinnar, þar sem fallegu fataefnin fengust,
en han hristi höfuðið.
— Og svo dirfist fólk að tala um, að hún sé
fallin frá trúnni. Og hún heldur áfram að
þræla og strita og henni þótti svo vænt um,
að ég gæti eignast ný föt.
Honum fannst allt í einu eins og þungu
fargi væri velt af sér. Hann snéri við og gekk
aftur að klæðaverzluninni.
— Ég vildi gjarnan fá að líta á eitthvað
gott alullarefni í kjól, sagði hann óðamála
og kafrjóður í framan, og ég held helzt að
það verði að vera svart.
— Kannski þér lítist vel á þetta, sagði búð-
arstúlkan og sýndi honum fallegt svart ull-
artau. Þetta er það bezta ullartau, sem til er.
Ef það á að vera handa móður þinni, þá held
ég, að þetta sé það rétta, og það er mjög sterkt
og endingargott.
Harry reyndi að láta sem hann hefði vel
vit á þessu, en það mistókst.
— Þér eruð sjálfar kvenmaður, sagði hann.
Svo þér hljótið að hafa vit á því. Það er alveg
rétt, það á að vera gjöf handa mömmu, og ég
vil fá það bezta, sem völ er á. Viljið þér vera
svo góðar að velja það fyrir mig og mæla það.
Og tölur og allt, sem til þarf. En — það má
ekki kosta meira en 450 kónur.
Búðarstúlkan kinkaði kolli.
— Það skal ég fúslega gera. Það verður
alveg indæll kjóll, og ég skal láta þig fá hann
eins ódýrt og hægt er.
Hann stóð og horfði á meðan hún mældi
efnið af stranganum og vafði öllu saman.
Hann fékk talsvert til baka af aurunum sín-
um. Hann stakk því í vasann án þess að syrgja
minnstu vitund fallegu fötin, sem hann hafði
farið til að kaupa handa sjálfum sér.
— Það er eins og það á að vera, hugsaði
hann. Mamma verður að eiga góðan kjól. Og
það er nóg af peningum í heiminum enn þá,
sem maður getur unnið fyrir.
— Jseja, Harry, sagði móðir hans blíðlega,
þegar hann kom heim. — Lofaðu mér nú að
sjá nýju fötin þín.
— Já, hérna eru þau, mamma, svaraði
drengurinn glaðlega og rétti henni böggul-
inn. Ég vona, að þér lítist vel á þau, því að
það eru einmitt þau, sem mig langaði mest
til að fá, það máttu reiða þig á.
Síðan þreif hann vatnsfötu og flýtti sér út
til að sækja vatn.
Harry fékk ekki ný föt þennan vetur, en
móðir hans gat aftur farið að sækja kirkju
og samkomur, og Harry fékk góða stöðu í
verzlun Baggers gamla og horfði vonglaður
fram í lífið.
Eddystonevitinn stendur á kletti í Ermar-
sundi. Hann er einn frægasti viti í heimi.
Fyrsta vitabyggingin á þessum stað var reist-
ur um 1700 af manni, sem nefndist Henry Win-
stanley og fékk viðurnefnið „hetjan frá Eddy-
stone“. Á þeim tímum héldu ma-gir, að vitar
væru meira til tjóns en gagns. Menn óttuðust,
að ljósin af vitunum lokkuðu tii sín sjóræningja
og aðra fjandmenn. Winstanley þurfti því að
yfirstíga margvislega erfiðleika áður en hann
gat hafið verkið. En þó var byggingin sjálf erf-
uðust af öllu.
Á meðan á verkinu stóð var hann eitt sinn
tekinn til fanga af frönskum sjóræningjum. En
frakkakonungur k"afðist þess. að hann yrði lát-
in laus. er hann frétti hvernig komið var.
Loks var vitaturninn fullgerður og líktist þá
meir kínve"skum skrautturni en nútíma vita-
byggingu. Var hann byggður úr timbri og stóð
í 4 á’’. Bvgginga-meistarinn var sannfærður
um. að vitinn væri nægilega traustur og lang-
aði til að ve"a úti í honum i reglulegu stórviðri.
1 nóvember 1703 gekk fárviðri vfir England.
Er veðrið va" að skella á lét Winstanley róa
sér út í vitann sinn. Veðrið versnaði. Það stóð
í heila viku, og er því slotaði sást ekki urmull
eftir af vitanum. Veð”ið hafði sóoað honum
burtu og byggingarmeistaranum með.
Nokkru síðar var byggður annar viti en eld-
ingu sló niður í hann. Eftir það var byggður
traustur steinviti á klettinum illræmda í Erma-
sundi.
LJ DSBERINN
27