Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 13

Skólinn var mættur til að fagna komu
kristniboðanna og hvítu barnanna þeirra.
Lengi höfðu nemendurnir beðið þegar loks
sást til bílsins. Börnin voru orðin ókyrr í
röðunum, og urðu kennararnir að hasta á
þau oftar en einu sinni. Þau voru látin syngja
og æfa sig undir að heilsa kurteislega, þegar
Steinn og Birgitta og foreldrar þeirra kæmu.
Þarna sást loks til bílsins uppi á hæðinni,
og hann lýsti langt á undan sér. Hann stað-
næmdist við hliðið. Fjórir dökkir skuggar
stigu út úr bílnum, tveir stórir og tveir litlir.
— Ahun, kallaði Bekele, einn kennar-
anna.
Skólabörnin stóðu teinrétt í beinum röðum
og fögnuðu komumönnum með söng.
— Jamlakajan tanasti tjefra! Þannig byrj-
aði söngurinn, eþíópska þýðingin á:
Enginn þarf að óttast síöur
en Guös barna skarinn fríöur.
Gestirnir gengu milli raðanna upp að hús-
inu. Elzti kennarinn, Ató Denneke að nafni,
stóð þar með ljósker í hendi og hélt langa
ræðu. Á meðan urðu allir að standa graf-
kyrrir. Steinn og Birgitta höfðu sofið í bíln-
um og voru enn svo syfjuð og þreytt, að þau
áttu erfitt með að standa lengi í sömu spor-
um. Mömmu þeirra var líka farið að langa
til að fara inn á fallega heimilið þeirra. En
henni þótti vænt um, að tekið var svona
skemmtilega á móti þeim og beið þess þolin-
móð, að góði gamli Ató Denneke lyki máli
sínu.
— Þakka ykkur öllum kærlega fyrir,
kallaði kristniboðinn á amharísku. Ferðalagið
hefur gengið ágætlega, og hér eru þau komin
börnin okkar, Steinn og Birgitta. Þið fáið
að heilsa upp á þau á morgun.
Þá gátu þau loks farið inn til sín. Þjónustu-
fólkið hafði undirbúið allt og tóku á móti
þeim í dyrunum. Maturinn var tilbúinn og
bragðaðist vel eftir erfitt og langt ferða-
lag.
Næstu daga könnuðu þau Steinn og Birg-
itta umhverfið og skoðuðu öll hús kristni-
boðsstöðvarinnar. En mesta ánægju höfðu þau
af því að vera úti í ávaxta og blómagarðinum.
Gular, fullþroska appelsínur héngu á grein-
um sumra trjánna. Papajaávextir, á stærð við
barnshöfuð, lágu í klösum við rætur trjánna.
Fegurstir voru vínberjaklasarnir. Þeir héngu
LJÓSBERINN
það langt niður, að Steinn gat teygt sig upp
í þá. Auðvitað hefði hann getað staðið á vatns-
tunnu, sem stóð í garðinum, en hann þorði
ekki að færa hana. Hann var líka dálítið
hræddur við mann, sem var að vinna í garð-
inum. Maðurinn brosti þó til þeirra og sagði
eitthvað, en þau skildu ekki eitt orð af því.
Birgittu fannst þau vera svo heimsk, þessi
innfæddu börn, sem ekki kunnu sænsku.
En henni gekk furðu vel að leika sér við þau.
Ató Denneke átti dóttur. Birgitta sýndi henni
brúðurnar sínar, og urðu þær brátt góðir vin-
ir.
Steinn fór í knattleik við skóladrengina,
þegar þeir voru búnir að læra. Reyndar voru
þeir allir berfættir og var hann dálítið hrædd-
ur um, að hann mundi meiða þá með knett-
inum. En þeir spörkuðu með beru fótunun.
sínum alveg eins vel og hann á sænsku skón-
um sínum.
Steinn og Birgitta höfðu, áður en langt um
leið, lært heilmikið í amharísku. Þau gátu
gert sig skiljanleg við leikfélaga sína. Pabbi
þeirra kenndi þeim dálítið á hverjum morgni
eftir guðræknisstundina í skólanum.
— Fyrst utti sinn þurfið þið ekkert annað
að læra en amharísku, sagði hann. En síðan
verðið þið að byrja nám ykkar þar, sem því
lauk í Svíþjóð. Þú færð að byrja í skólanum
hérna, Steinn, þegar þú ert farinn að skilja
svo mikið í amharísku að þú getir fylgst
með í bekknum.
Foreldrar þeirra höfðu nóg að gera allan
daginn. Faðir þeirra kenndi suma daga í
skólanum. Þess á milli var hann á ferðalög-
um og heimsótti skóla í nágrenninu. Oftast
gat hann ekið í bíl. En þar sem vegleysur
voru, reið hann á múlasna. Á einum þessara
staða var verið að byggja kirkju. Þangað fór
hann oft.
Stundum fékk Steinn að fara með pabba
sínum í þessi ferðalög. Honum þótti það afar-
gaman, einkanlega, þegar þeir fóru ríðandi.
Múlasni er afkvæmi hests og asna. Hann
er ágætur reiðskjóti. Þar sem vegir eru ill-
færir, fer bezt á því að láta múlasnann ráða
ferðinni, slaka alveg á taumunum. Þá er hann
fundvís á færa leið og fótviss, svo að varla
kemur fyrir að hann hnjóti.
Framhald.
29