Ljósberinn - 01.03.1957, Blaðsíða 15
X* & X® & «« X® ife. !S« &.
eURNAR HENNAR MÖMM
Sjá og trúa
Maöur nokkur talaði eitt sinn
um það, að hann tryði ekki á
Guð vegna þess, að hann gœti
hvergi séð hann. Lítil stúlka,
sem stóð þar hjá, sagði hógvær-
lega:
— Þegar þú lætur sykurmola
í vatnsglas, sérðu hann vel. En
þegar molinn er bráðnaður,
sérðu hann ekki lengur.
— Það er alveg rétt, en þá get
ég fundið sykurinn á bragðinu.
— Þannig er þvi einmitt líka
varið með Guð, svaraði stúlkan.
Við sjáum hann ekki, en við
getum fundið hvar hann er. Ef
þú getur ekki trúað því, að Guð
sé til, ættirðu ekki heldur að
trúa því, að sykur sé í vatninu,
þegar þú sérð hann ekki.
Sá vantrúaði sagði ekki
meira og fór ieiðar sinnar!
Postuli Þýzkalands og eikin
Postuli Þýzkalands hét Boni-
facius. Á þeim tímum, er hann
boðaði kristni, trúðu landsmenn
á Óðin og Þór.
Á stað nokkrum óx mikið eik-
artré, sem helgað var guðnum
Þór. Fólk tilbað tréð og oft á
ári voru haldnar miklar hátíðir
Þór til heiðurs undir krónu
þess.
Bonifacius hafði lengi langað
til að höggva upp þetta tré.
Dag nokkurn hélt hann af stað
til að framkvæma áform sitt.
En þegar heiðingjarnir urðu
þess vísari, brugðu þeir við
hundruðum saman og um-
kringdu hann. Þeir hétu hon-
um dauða, ef hann dirfðist að
snerta þetta heilaga tré.
En Bonifacius lét sér hvergi
bregða.
— Nú mun koma í ljós hvers
guð ykkar er megnugur, svar-
aði hann.
Þvi næst tók hann öxi sína og
tók að höggva í tréð. Fólkið
horfði höggdofa á. Það bjóst
við, að Þór mundi þá og þegar
tortíma honum með eldingu.
En þá bar nokkuð óvænt við.
Allt í einu gerði mikinn storm
og féll hið mikla tré miklu
fyrr en búast hefði mátt við.
Fólkið forðaði sér í dauðans
ofboði.
Nú urðu menn að játa van-
mátt Þórs. Eftir þetta mætti
Bonifacius lítilli mótspyrnu.
Menn tóku að hlusta betur á
boðskap hans og trúa á hinn
almáttuga Guð.
í hvaða ríki ert þú?
Friðrik Vilhjálmur, konung-
ur í Prússlandi, heimsótti eitt
sinn skóla nokkurn. — Lítill
drengur afhenti konunginum
fagran rósavönd. Konungurinn
gekk um skólastofurnar með
blómvöndinn í hendinni og
lagði ýmsar spurningar fyrir
börnin.
— Hvaða ríki heyrir þessi
til? spurði konungurinn litla
stúlku og benti um leið á fagra
rós.
— Jurtarikinu, svaraði stúlk-
an einarðlega.
— Og þessi? spurði konung-
urinn aftur og tók þá gullhring
af hendi sér og hélt honum á
lofti.
-— Málmaríkinu, svaraði
stúlkan.
— Það er rétt, svaraði kon-
ungurinn, en ég, hvaða ríki til-
heyri ég?
Litla stúlkan þagði um stund,
svo svaraði hún og leít á kon-
unginn.
—- Guðsríki.
Konungurinn varð snortinn
af svari stúlkunnar og sagði:
— Já, mætti það ávallt vera
svo, barnið gott.
Stjómaðu skapi þinu
Maður nokkur átti syni, sem
kom illa saman. Þeir rifust oft
og flugust á, föður þeirra til
mikillar skapraunar. Eitt sinn
tók hann syni sína með sér út í
skóg. Þegar þangað kom, benti
hann þeim á allstórt tré og bað
þá um að kippa því upp með
rótum. Drengirnir reyndu og
gátu ekki bifað trénu. Þá benti
faðir þeirra þeim á annað litið
eitt minna, en það fór á sömu
leið. Loks benti hann þeim á
ungan nýgræðing í skóginum.
Þeim reyndist auðvelt að kippa
honum upp með rótum.
Þá sagði faðir þeirra:
— Þannig er því einnig far-
ið með hið illa í fari okkar. Ef
við rífum það upp með rótum
áður en það nær að vaxa veru-
lega, þá er auðvelt að uppræta
það, en látum við það vaxa
lengi i lífi okkar, getur farið
svo, að okkur reynist ókleift að
yfirvinna það.
Takið stýrið með
Einu sinni voru tveir bræður.
Þeir voru fiskimenn og höfðu
oft lent í vondum veðrum, en
alltaf komizt klakklaust í land.
Morgun nokkurn ætluðu þeir
í róður. Það var logn og kyrrt
veður. Faðir þeirra sagði við
þá áður en þeir fóru:
— Hafið stýrið með ykkur,
bræður, ef þið skylduð þurfa
að sigla.
En þeir sinntu því ekki. Þeir
hugsuðu sem svo, að í dag væri
þess ekki þörf, þeir mundu
hvorki þurfa að nota segl né
stýri. Samt tóku þeir seglið með
í bátinn. Ef eitthvað kulaði,
gætu þeir siglt heim úr róðrin-
um. En stýrið létu þeir eiga sig.
Þeim fannst þeir hlytu að geta
stýrt með ári.
Er leið á daginn, tók að syrta
i lofti, og ekki leið á löngu unz
fór að hvessa. Um kvöldið var
komið afspyrnu rok. Margir
bátar sluppu nauðuglega í land
þennan dag. Lengi var vonast
eftir bræðrunum tveim, en þeir
komu ekki.
Daginn eftir var þeirra leit-
að, en ekkert fannst. Menn gátu
sér þess til, að þeir hefðu sett
upp segl, er hvessa tók og ætl-
að að stýra með árinni, en þá
hafi farið illa.
Þremur vikum seinna fannst
brak úr bátnum þeirra.
LJ Ú S B E R Í--N-N
tl