Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 6

féll það alltaf sárt, að Georgi skyldi ekki
vera boðið, þegar Kári bauð skólafélögum
sínum heim.
Helga sat inni í næsta herbergi og heyrði
allt ráðabrugg drengjanna um að erta Georg.
Daginn áður en skólahátíðin átti að fara
fram, ætluðu þeir að senda honum stóra
pappírsöskju og skrifa utan á hana:
— Ný föt handa Georgi, sem hann á að vera
í á skólahátíðinni. — Bekkjarbræðurnir.
En þegar hann lyki upp öskjunni, væri ekki
annað í henni en fataræflar, sem einu sinni
hefðu hangið á fuglahræðu.
Helgu sárnaði þetta svo, að nærri lá, að
hún hlypi til strákanna og segði þeim afdrátt-
arlaust til syndanna. En svo áttaði hún sig,
hljóp til mömmu sinnar og sagði henni upp
alla söguna.
Mamma Kára varð heldur en ekki reið, er
hún heyrði þetta.
— Þessa öskju mega þeir um fram allt ekki
senda, sagði hún, ég skal sjá um, að þeir
sendi ekki þessa öskju til Georgs.
— Jú, mamma, lofaðu þeim að senda öskj-
una, sagði Helga, en ég ætla að biðja þig
um að láta mig fá sparipeningana mína og
lofa mér að kaupa fyrir þá ný föt handa
Georgi. Svo getum við náð í öskjuna og látið
nýju fötin í hana án þess, að strákarnir viti
nokkuð um.
Kvöldið fyrir skólahátíðina laumaðist Kári
og strákahópur með honum heim að húsinu,
þar sem Georg og móðir hans áttu heima. En
þær Helga og mamma hennar fóru í humátt
á eftir þeim, án þess að þeir hefðu hugmynd
um.
Strákarnir settu öskjuna niður fyrir utan
húsdyrnar og hlupu svo eins og örskot þeim
megin að húsinu, sem glugginn var. Þar
gægðust þeir ógn laumulega inn til þess að
sjá, hvernig Georgi yrði við þessa sendingu.
Georg og mamma hans sátu að miðdegis-
verði, er drepið var á dyr. Georg hljóp óðara
til dyra og lauk upp.
— Ó, mamma, kallaði hann upp, geturðu
gizkað á hvað þetta er? Nei, þú getur það
ekki, það er ótrúlegra en svo. Það er hvorki
meira né minna en nýr, spánýr alfatnaður
handa mér. Og það eru bekkjabræður mínir,
sem senda mér hann. Þarna geturðu nú séð,
að það var satt, sem ég sagði, að þeir eru
ekki eins slæmir í sér og þeir líta út fyrir að
vera.
Strákarnir fyrir utan gluggann litu vand-
ræðalega hver á annan.
— Ó, það er ómögulegt, sagði mamma
Georgs, þeir eru bara að gabba þig, stráka-
skammirnar.
— Nei, mamma, það máttu ekki segja,
sagði Georg og var í óða önn að spretta
böndunum utan af pakkanum, svo slæmir
geta þeir ekki verið, ég, sem aldrei hefi gert
þeim neitt. Nú er ég viss um, að þeir hafa
verið svona meinertnir við mig upp á síð-
kastið til þess eins, að ég yrði því meir
hissa.
Strákarnir úti fyrir urðu alltaf alvarlegri
og alvarlegri í bragði og sáu nú eftir öllu
saman. Þeir hvísluðu hver að öðrum:
— Við hefðum ekki átt að gera þetta! Við
hefðum ekki átt að gera þetta!
Þá sagði Ari: — Við skulum fara inn og
biðja Georg um að fyrirgefa okkur þetta.
Svo skulum við skjóta saman og gefa honum
ný föt. Svo skulum við lofa því hver um sig,
að vera góðir vinir hans upp frá þessu. Eig-
um við ekki að gera það?
— Jú, jú, jú, sögðu þeir allir í einu hljóði,
og lá við, að þeir hrópuðu upp. En það gerði
Georg líka, því að nú var hann búinn að opna
pakkann, og í honum voru hin fallegustu
drengjaföt, sem hann gat óskað sér.
— Ó, mamma, sérðu nú, að ég hafði rétt
fyrir mér, hrópaði Georg, og honum féllu tár
um vanga af fögnuði. Bekkjabræður mínir
bera þá eftir allt saman hlýjan hug til mín,
og ég — ó, hve mér þykir vænt um þá alla.
— Komum nú allir inn til hans, og segj-
um honum eins og er.
— Nei, sagði þá einhver hljóðlega.
Drengirnir vissu ekki fyrri til en móðir
Kára og Helga litla voru þar komnar og
brá þeim heldur en ekki við.
— Það er aðeins til að hryggja Georg.
Kostið heldur kapps um að vera ástúðlegir
við hann framvegis, þá fellur allt í ljúfa löð.
— Jæja, mamma, sagði Kári, er þau gengu
öll niður eftir götunni, en ég má þó safna
fyrir fallegum hversdagsfötum handa Georgi.
Má ég það ekki?
Framh. á bls. 45.
38
LJÚSBERINN