Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 10
nálægt. Við gáfum henni að eta og drekka
og brátt sofnaði hún svo fast, að hún vaknaði
ekki, þegar við bárum hana inn í herbergið
mitt nokkrum klukkustundum síðar. Ætt-
ingjar Alíbu létu ekkert á sér bæra, og eng-
inn af þorpsbúum lét sjá sig. Samt gátum
við ekki sofið fyrir áhyggjum um það hvern-
ig fara mundi með Alíbu næsta dag.
Við gátum ekki skrökvað og sagt, að við
hefðum ekki séð hana, og enginn gat svipt
foreldrana rétti sínum til að hafa dóttur sína
heim með sér. Okkur langaði aftur á móti
ekki til annars meir en að geta hjálpað
Alíbu. En hvernig áttum við að fara að því?
Allir þorpsbúar mundu vafalaust standa með
foreldrum Alíbu, og sama mundu íbúðar ná-
grannaþorpanna gera. Það virtist engin und-
ankomuleið vera til. Mannlegt auga sá ekk-
ert úrræði. En Guð kunni ráð. Hafði hann
ekki verndað hana fyrir biti eiturormsins?
Vissulega! Þá mundi hann vafalaust líka sjá
um hitt. Það brást ekki heldur, og björgun
Alíbu varð okkur máttug sönnun þess, að
Guð heyrir bænir.
Hvar eigum við að fela Alíbu á morgun
sögðum við hvert við annað. Þann dag kom
enginn til að spyrja eftir henni. Hennar var
leitað lengra í burtu. Það hafði verið leitað
í nágrenninu fyrsta daginn. Hún fannst ekki.
Eftir miðnætti næstu nótt fór hún af stað
með póstinum okkar og komst heil á húfi til
annarrar kristniboðsstöðvar, þar sem hún
eignaðist bæði jarðneskt og andlegt heimili.
Nokkrum klukkustundum eftir, að Alíba
fór, kom Ela faðir hennar. Nú var hann ekki
stillingarljós lengur! Augun skutu gneistum,
og hann hélt svo fast utan um svera prikið
sitt, að ég hélt, að hann ætlaði að kremja
það í sundur.
— Ef þú hefur dóttur mína hjá þér, skaltu
gjöra svo vel að afhenda mér hana strax
ella skaltu ekki hafa betra upp úr því.
— Já, ef þú hefðir komið nokkrum stund-
um fyrr. Nú er hún hér ekki.
Það er of langt mál að segja frá öllu því,
sem dreif á daga Alíbu og vinstúlku hennar
eftir þetta. Þær áttu í sífelldri baráttu. Oft
komu stórir hópar af ættingjum þeirra eða
öðrum, sem ætluðu að hafa þær heim með
sér. Það tókst samt ekki, og þær tóku mikl-
um framförum við námið. Loks vildu þær
eóiió
l?lu
ar oRRUir
Ó, hve Jesús elskar mig,
elslca vill hann lika þig.
Hann, sem vinur allra er,
öll vill börnin faöma að sér.
Hann gekk um kring og grœddi sár,
gaf upp sekt og þerröi tár.
Langar mig aö lofa hann,
lífsins mikla gjafarann.
Guörún GuÖmundsdóttir
frá MelgerÖi.
ekki þola þessar ofsóknir lengur. Þær fóru
til ítalska dómarans og báðu mikið fyrir
þeirri för. Hann dæmdi í málinu:
— Stúlkurnar eru fullveðja. Þess vegna
mega þær gera það, sem þær vilja. Enginn
getur gert neitt tilkall til þeirra, og ef ein-
hver áreitir þær, skal ég koma til skjalanna.
Nú voru þær kátar. En aðstandendur
þeirra voru æfir. Ef þeir gætu ekki náð þeim
lifandi, ætluðu þeir að ná þeim dauðum.
Þær urðu því að gæta fyllstu varfærni. En
þær fengu líka oft að þreifa á því, hvernig
armleggur Guðs var útréttur þeim til vernd-
ar.
Hér um bil ári eftir dómsúrskurðinn voru
stúlkurnar skírðar. Þær réðu sér varla fyrir
gleði. Alíba fékk í skírninni nafnið Rakel.
Ári síðar hélt hún brúðkaup sitt með ungum
afbragðs manni, sem hét Jóhannes. Heimili
þeirra varð til mikils vitnisburðar í hinu
dimma landi og er það enn þann dag í dag.
Rakel og Jóhannes hafa eignast stóran og
fallegan hóp barna, og vafalaust hefur hún
oft sagt þeim frá því, hversu erfitt hún átti,
er hún ætlaði að snúa baki við heiðindómn-
um og gerast kristin.
42
LJDSBERINN