Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 15

x® x* Hf* &. tó'
6URMR HENITO MðM
Hneyksli krossins.
Einu sinni var litil telpa að
skoða hendurnar á móður sinni.
— Af hverju hefurðu svona
ljótar hendur, mamma? spurði
hun.
Mamma leit ástúðlega á
barnið sitt og svaraði:
— Einu sinni, þegar þú varst
lítil, varstu að leika þér í stof-
unni. Á borðinu stóð logandi
olíulampi. Þú rakst þig í borð-
ið. Lampinn valt um og brotn-
aði. Það kviknaði strax I kjóln-
um þínum, en ég reif hann af
þér og tókst að bjarga þér. Þá
brenndust hendumar á mér
svona.
Litla stúlkan tók nú utan um
hendur mömmu sinnar, kyssti
þær margoft meðan tárin
runnu niður kinnar hennar.
— Ó, mamma, sagði hún, nú
finnst mér enginn hafa eins
fallegar hendur og þú!
Þannig er kærleikurinn. Hann
fórnar, og hann er alltaf fagur.
Þannig er líka með kross Jesú.
Sumir segja: — Það var ljótt
af Guði að láta hann deyja á
krossi! En þegar ég veit, að
Jesús gerði þetta allt fyrir mig,
þá er krossinn hans það dá-
samlegasta i heimi!
NotaSu tœkifœrið.
Einu sinni var prinsessa í
Indlandi. Sagan segir, að eitt
sinn hafi henni verið heitið því,
að hún mætti ganga þvert yfir
akur og tína eins mörg kornöx
og hún vildi. Þau áttu öll að
verða að dýrmætum demönt-
um. En hún mátti aðeins ganga
einu sinni yfir akurinn.
Hún hélt af stað sigri hrós-
andi. En henni fannst öxin,
sem næst henni voru, öll svo
lítil, að hún ætlaði að bíða,
unz hún kæmi lengra út á akur-
inn. Þegar lengra kom, fannst
henni enn það sama, svo að
hún ætlaði enn að bíða.
Þannig hélt hún áfram og
gætti ekki að sér fyrr en hún
var komin alla leið yfir akur-
inn. Þá ætlaði hún að snúa við,
en það var of seint. Tækifærið
hafði gengið henni úr greipum.
Þannig fer fyrir mörgum á
lífsleiðinni. Það verður ekkert
úr þeim, vegna þess að þeir
nota ekki tækifærin, þegar þau
gefast. Gættu þess að nota tæki-
færin, áður en þau ganga þér
úr greipum.
Gœttu þin!
Leonardi da Vinci vann í
mörg ár að hinni heimsfrægu
mynd sinni, Kvöldmáltiðin.
Hann var lengi að finna
mann, sem hann gæti haft til
fyrirmyndar, er hann málaði
Jesúm. Loks fann hann ungan,
sviphreinan mann, sem hét
Pietro.
Mörgum árum síðar átti mál-
arinn aðeins eftir að mála einn
af lærisveinunum. Það var Júd-
as. Enn vantaði hann fyrir-
mynd. Loks hitti hann á förn-
um vegi illúðlegan og svipljót-
an vesaling, sem hann fékk til
að vera fyrirmynd, er hann
málaði Júdas.
Dag nokkurn fékk maðurinn
að sjá myndina.
— Munið þér ekki eftir því,
að hafa málað mig fyrr? sagði
hann þá við málarann.
Þá þekkti Leonardo da Vinci
hann aftur. Þetta var Pietro.
Hann hafði lent í vondum fé-
lagsskap, og nú var svona kom-
ið fyrir honum.
sjálfan mig: Getur það verið,
að þessi þurru hýði geti orðið
lifandi blóm? Ég trúði því nú
samt, að þau mundu rísa upp,
þótt ég skildi alls ekki, hvernig
þau gætu vaxið.
— Já, svaraði ungi maður-
inn, þetta er svona með fræ
blómanna, en þegar maður hef-
ur verið lagður í gröf, þá verð-
ur hann þar kyrr.
— Heldurðu það? spurði
presturinn. Heldurðu, að Guð
láti sér meir annt um blómin
en mennina, sem hann hefur
lagt sinn eigin son í sölurnar
fyrir?
Marconi og bœnin.
Einu sinni sagði Marconi,
uppfinningarmaðurinn heims-
frægi, í samtali við blaðamenn:
-— Ég fyrirverð mig ekki fyrir
það að segja, að ég sé kristinn
maður, þó að ég sé vísinda-
maður.
Lítið senditæki, sem ekki er
stærra en mannshnefi getur
sent boð þráðlaust út yfir
heimshöfin. En mannsheilinn
sr margbrotnari en nokkurt
það tæki, sem mennirnir hafa
búið til. Or því að hægt er að
tala í gegnum senditæki, sem
menn hafa búið til, er þá ó-
skynsamlegt að trúa því, að
bæn, beðin af lifandi manni,
geti náð til Guðs?
Syndin er alvarleg og hún fer
illa með þá, sem hún nær tök-
um á!
Trúin á upprisuna
— Mér finnst alveg frál( tt
að trúa á upprisu, sagði ungur
maður við prest sinn.
— Einu sinni fannst mér það
líka, svaraði presturinn. En þá
sáði ég nokkrum baunum í
garðinn minn. Ég sagði við
Trúarglóð.
Landsstjóri nokkur í Afriku
spurði eitt sinn negrana hvers
vegna þeir kæmu svona oft
saman á kristilegar samkomur.
Þeir svöruðu:
— Ef þú tekur glóandi kola-
mola, tætir þá í sundur og
dreifir þeim um, kulna þeir
brátt út. En ef þú ýtir þeim
saman, haldast þeir miklu leng-
ur glóandi. Þetta á líka við um
trúarlífið.
LJDSBERINN
47