Ljósberinn - 01.04.1957, Blaðsíða 16

37. árg. 3. tbl.
Aprtl 1957
Snædrottningin ./> h. c. anbersen ♦ 3
En hvernig leið svo Gerðu
litlu, þegar Kay kom ekki aft-
ur? — Eg ætla að fara niður
til árinnar og spyrja hana ráða,
sagði Gerða litla. Hún steig
upp i bát, sem lá í sefinu við
árbakkann. Báturinn var ekki
bundinn og rann af stað frá
landi. Þá varð Gerða litla af-
skaplega hrædd og byrjaði að
gráta. Ef til vill fer báturinn
með mig til Kay litla. Hún
komst brátt í betra skap við
að hugsa til þess. Innan
skamms bar bátinn að litlu
húsi, sem var með einkennilega
rauða og bláa glugga. Gömul
kona kom út úr húsinu og
krækti stafnum sínum í bátinn
og dró hann að landi og lyfti
Gerðu litlu á land. — Segðu
mér hver þú ert og hvaðan þú
kemur, sagði hún, og Gerða
sagði henni það allt, og gamla
konan hristi höfuðið: — Humm,
humm, svona fallega litla
stúlku hefur mig lengi langað
til að fá, sagði hún og strauk
lokka Gerðu litlu. En Gerða
gleymdi Kay og öllu, sem hún
vildi muna, því að gamla konan
kunni galdra, en slæm var hún
ekki. Hún galdraði bara pínu-
lítið að gamni sínu og nú lang-
aði hana svo mikið að hafa
Gerðu hjá sér.
Gamla konan gekk út í garð-
inn og rétti stafinn sinn að
rósarunnunum, sem blómstruðu
svo fallega, en þegar stafurinn
snerti þá, sukku þeir niður I
moldina. En þetta gerði gamla
konan, því að hún hélt, að blóm-
in minntu Gerðu á Kay og þá
mundi hún hlaupa burtu. Svo
fór hún með Gerðu í garðinn,
og Gerða lék sér, þangað til að
sólin gekk til viðar. Næsta dag
lék Gerða sér við blómin allan
daginn og sólin skein. Svona
liðu margir dagar. Hún þekkti
nöfnin á öllum blómunum, en
spurði svo allt í einu: — Eru
hér engar rósir?
48
LJÓSBERINN